Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
“Ξέρεις τι;
Είναι σα να έχεις μπει μέσα μου και δε γίνεται να φύγεις, με όποιον κι αν βγεις, με όποιον να μιλάς, είναι σα να το αισθάνομαι.
Είμαι άδικος το ξέρω γιατί είσαι υπέροχη, είσαι εξωπραγματική.
Ξέρεις πόσα βράδια κλαίω;
Δεν έχει σημασία το γιατί.
Ξέρεις πόσες φορές έχω κλάψει στη ζωή μου;
Ξέρεις πόσο σκληρός είμαι με μένα.
Για να συμβαίνει αυτό έχουν αλλάξει πράγματα.
Δε θέλω να σε χάσω, δε με νοιάζει αν θα είμαστε μαζί ποτέ ή όχι, δε με νοιάζει αν θα είμαι καλά ή όχι.
Δε με νοιάζει να μη γίνει ξανά τίποτα πονηρό.
Με νοιάζει να μπορώ να βλέπω τα μάτια σου, να έχω έναν άνθρωπο να μιλάω, να ξέρω ότι μπορώ με χίλια να εμπιστευτώ.
Εσύ για μένα δεν θα τελειώσεις ποτέ!
Θα σε βλέπω είτε φανερά, είτε κρυφά από σένα.
Σε λατρεύω! Στ’ ορκίζομαι.”
Αυτο-εκπληρούμενη προφητεία; Πώς μπορεί αλήθεια το ασυνείδητο να οργανώνει τη ζωή μας στο τώρα ή στο μέλλον;
Πώς μπορεί η καρδιά να προχωρά χωρίς την αγάπη;
Πώς μπορεί η ψυχή να ανασταίνεται χωρίς να ενώνεται;
Η ζωή είναι μυστήριο και εκεί δε χωρά καμιά λογική, μόνο δέος για το μεγαλείο της!
Μην προσπαθείς να ελέγξεις τίποτα. Όσο και να θες, δεν μπορείς.
Μην παίζεις με τα συναισθήματα. Θα πληγωθείς και θα πληγώσεις. Βρες άλλο παιχνίδι.
Στη ζωή μας τα πράγματα δεν διαρκούν για πάντα. Όσα ζήσαμε όμως μένουν για πάντα μέσα μας.
Μέσα μας βαθιά, γνωρίζουμε! Και ο χρόνος πάντα μας δείχνει αυτό που μένει.
Τι μένει τελικά στο τέλος; H αγάπη μόνο μένει!