Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Γιατί με κοιτάς με καχυποψία; Τι ακριβώς ψάχνεις; Τι σου κάνει εντύπωση; Σου φαίνεται παράξενο που μοιάζω με γυαλί; Θολό, ραγισμένο, μα γυαλί είμαι. Μην ψάχνεις πίσω απ’ τη μορφή μου, μην ψάχνεις πίσω απ’ τις λέξεις μου, δεν θα βρεις τίποτα.
Αυτό είμαι. Αυτό που βλέπεις. Δεν ωραιοποιώ, δεν υποκρίνομαι, δεν κουκουλώνω. Μην αναρωτιέσαι το γιατί. Είναι πολύ πιο απλό απ’ όσο φαντάζεσαι. Είναι που δεν έχω λόγο να κρυφτώ!
Έχω τα καλά μου, έχω και τα στραβά μου και τα στραβά μου ίσως είναι περισσότερα απ’ τα καλά. Όλα όμως είναι ξεκάθαρα μπροστά σου. Μην ψάχνεις για δράκους στο παραμύθι μου. Δεν θα βρεις. Στάθηκα άοπλη απέναντί τους και τους πολέμησα. Με τα ίδια μου τα χέρια, τους σκότωσα έναν έναν. Γι’ αυτό βλέπεις το γυαλί μου ραγισμένο.
Μην ψάχνεις για δράκους στο παραμύθι μου. Δεν υπάρχει τίποτα εδώ γύρω να σε τρομάξει. Κόπιασα πολύ να καθαρίσω το τοπίο κι ας μου απέμεινε μόνο καμένη γη. Κι ας θόλωσε το γυαλί μου απ’ τα δάκρυα και τις γεμάτες αγωνία ανάσες μου. Δεν υπάρχει τίποτα να χάσω, άρα και τίποτα να φοβάμαι.
Αυτή την καμμένη γη, κάποτε θα την αναστήσω. Κι εσύ, μείνε δίπλα μου αν θέλεις. Δίπλα μου. Όχι μπροστά μου. Όχι πίσω μου. Όχι πάνω μου. Μείνε δίπλα μου και κράτα μου το χέρι. Και μη φοβάσαι. Δεν έχει δράκους το δικό μου παραμύθι…