Γράφει η Luna Punk.
Οι δρόμοι άδειοι…μια νεκρική σιωπή τους τυλίγει…
Περπατάς μόνος,βιαστικός,ελπίζοντας να μην σου συμβεί τίποτα κακό.
Γιατί αυτή,είναι μια κακόφημη γειτονιά.
Τα πάντα μπορεί να συμβούν ακόμη κι όταν τίποτα δεν φαίνεται να συμβαίνει.
Λουκέτα στολίζουν τις πόρτες και κάγκελα τα μαγαζιά.
Είναι μία γειτονιά σεσημασμένων…έτσι λένε…επικίνδυνο μέρος για να ζεί κανείς.
Κι όμως, εσύ,βρίσκεις κάποια ομορφιά μες τη σαπίλα του δρόμου.
Γουστάρεις να ρισκάρεις και να περπατάς εκεί πέρα νιώθοντας την ανατριχίλα στο κορμί σου.
Μια άγρια μοναξιά σκεπάζει αυτά τα σοκάκια.
Στρίβεις στη γωνία και δεν ξέρεις τι πρόκειται να συναντήσεις.
Πηγαίνεις σπίτι,ανάβεις τσιγάρο.
Αφουγκράζεσαι τους ήχους της γειτονιάς.
Περιπολικά,ασθενοφόρα,ειδήσεις.
Κραυγές και ψίθυροι ξεχύνονται από άγνωστα σπίτια.
Καυτές σάρκες που γίνονται ένα και κρύβονται μέσα σε αμαρτωλές στιγμές.
Στις σκοτεινές γωνιές αυτής της πόλης μυρίζει η κατάντια μας.
Άνθρωποι ξαπλωμένοι εδώ κι εκεί μ’ένα βρώμικο πάπλωμα,προσπαθούν να επιβιώσουν κι αυτή τη μέρα.
Μια βόλτα αρκεί για ν’αντικρύσεις την αλήθεια…τη σκληρή πραγματικότητα που μας περιβάλλει.
Κι εσύ να επιβιώσεις προσπαθείς,με τον δικό σου τρόπο.
Σκύβεις το κεφάλι και συμβιβάζεσαι.
Σφίγγεις το στομάχι σου και συνεχίζεις να προσποιείσαι ότι αναπνέεις.
Το περιθώριο υπάρχει απλά για να σου θυμίζει ότι είσαι λιγάκι πιό τυχερός σε σχέση με άλλους.
Μ’αυτούς τους αόρατους ανθρώπους που αποφεύγεις να κοιτάξεις στα μάτια.
Απελπισία,θυμός,οργή,εγκατάλειψη,παραίτηση,απάθεια…
Αυτοί είναι οι αόρατοι άνθρωποι που καθένας τους κρύβει μια ιστορία ανείπωτη.
Κι όμως…κανείς μας δεν διαφέρει και πολύ απ’αυτούς.
Και θα’ρθει η μέρα που δεν θα ξημερώσει για κάποιον που θα’χει ”φύγει”…
…και κανείς δεν θα μάθει ποτέ την ιστορία του.
Κι εσύ συνεχίζεις τον δρόμο σου,προσπαθώντας να φτιάξεις τη δική σου ιστορία που μπορεί και να έχει ακριβώς την ίδια κατάληξη.
Να ”χαθείς” μια μέρα ξαφνικά…και να χαθεί κι αυτή μαζί σου.
Ανείπωτη.
LoveLetters