Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη.
Τι έρωτας κι αυτός! Πήγε να μου κρυφτεί μα τον διέκρινα..
Πονηρός μα τον ξεσκέπασα.
Ερωτεύτηκα τον τρόπο που με άγγιξες χωρίς καν να με ακουμπήσεις. Ηλεκτρισμός χωρίς επαφή.
Ερωτεύτηκα τους ατέλειωτους διαλόγους μας χωρίς καν να μιλάμε. Ερωτεύτηκα το μυαλό σου, τον τρόπο σκέψης σου, τον χειρισμό των λέξεων από μέρους σου.
Ερωτεύτηκα τον τρόπο που με κοίταξες.
Όταν ενώθηκαν τα βλέμματα και όλα τα υπόλοιπα γύρω φάνταζαν αόρατα.
Τι αίσθηση, τι στιγμή! Ερωτεύτηκα την παρουσία σου στον χώρο. Κάθε φορά που έφευγες έπαιρνες μαζί σου και το χαμόγελό μου.
Ερωτεύτηκα την “αυθάδειά” σου, όταν απρόσκλητος έμπαινες στο μυαλό μου και ευτυχούσα χωρίς εμφανή λόγο.
Ερωτεύτηκα το χαμόγελό σου, το γάργαρο γέλιο σου.
Ερωτεύτηκα την αισιοδοξία σου και το πείσμα σου για ζωή.
Ερωτεύτηκα την ψυχούλα σου. Πάντα κάτι καλό έχεις να πεις για όλους. Ερωτεύτηκα.. μέχρι και τον αριθμό του τηλεφώνου σου.
Λεπτομέρεια χωρίς ουσία θα μου πεις. Όμως, έχει λογική ο έρωτας; Όσο για τα ελαττώματά σου, τα ερωτεύτηκα κι αυτά. Ή μάλλον δεν τα πρόσεξα, δεν τα είδα!
Αυτό δεν κάνει ο έρωτας; Τυφλώνει! Ξεχνάς πως είναι να βλέπεις τα πράγματα με καθαρή ματιά. Μα ποιος νοιάζεται; Αφήνεσαι στο ταξίδι του έρωτα και το απολαμβάνεις. Αυτό κάνω κι εγώ μαζί σου. Ακούς;