Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Αυγουστιατικη παραλία κάπου στις Κυκλάδες. Ντάλα μεσημέρι. Ένα ατέρμονο ατελείωτο βουητό από ανακατεμένες κουβέντες ντυμένες με παιδικές κραυγές και πλατσουρισματα. Συζητήσεις γύρω περί παντος επιστητού. Τα hot μαγαζιά του νησιού, σχέδια για βραδυνές εξορμήσεις, συζητήσεις για γνωστά και μη εξαιρετέα επαγγελματικα προβλήματα εν καιρώ της χιλιομασημενης κρίσης αλλά και ποδοσφαιρικα νέα σαλάτα με πολιτικά. Η αθάνατη ελληνική επικράτεια της Αυγούστιατικης ραστώνης σε πλήρη διάταξη.
Κάπου μέσα σ όλη αυτή τη βαβούρα τη γνωστή σε όλους μας κι Εγώ. Μόνη, με παρεουλα τον εαυτό μου ξαπλωμένη στην πετσέτα σιωπηλή σε απόλυτη αντίθεση με τα γύρω δρώμενα. Παρατηρώ τα πάντα αφήνοντας τα να κυλούν στο μυαλό μου και να φεύγουν. Πιάνω τα μούτρα μου να μυδιουν συνομωτικα κι άνευ λόγου. Ωδή στη σιωπή μου.
Επιτέλους διακοπές. Δεν χρειάζεται να απολογηθώ, να αιτιολογήσω, να ανταποκριθω πουθενά. Σε κανένα μήνυμα ή κλήση από τον έξω μου κόσμο εφόσον δεν επιθυμώ κάτι τέτοιο. Μοναδική υποχρέωση να συντήρησω ως ένα σημείο τον γιο μου ώστε να τραφεί με λίγο φαγάκι της προκοπής πριν ή μετά τα ξιδια/ξιγκια που τρέφεται καθημερινά ως φορτωμένος έφηβος.
Και πλέον δικαιωματα. Ναι αυτά τα σχεδόν άγνωστα σε προσωπικοτητες των αναρίθμητων πρέπει σαν και του λόγου μου.
Εδώ τώρα λοιπόν μπορώ να έχω το δικό μου πρόγραμμα. Η έννοια καθημερινότητα για λίγες μέρες δεν έχει ρολόι ούτε ώρες σε σειρά για τη μία η την άλλη δραστηριότητα. Η και χωρίς καμία δραστηριότητα. Επιλογή στην αδράνεια. Αυτή που μπορεί να σ αφήσει να ακούσεις ακόμη και τις σιωπες μέσα σου. Τα βολιουμ που χαμηλωσες κατ επαναληψη από την πνοή σου που ήθελε κάτι κοντρα σε επιταγές επιβίωσης.
Ανασαίνω βαθιά. Έχω πολλά βάριδια τελικά μέσα μου. Μόνη μου τα βαλα, επέτρεψα να τα βάλουν άλλοι για να έχουν χώρο στη ζωή μου δεν θα το λύσω τώρα.
Τωρα θα αφεθω. Θα μου επιτρέψω να ειμαι. Να είμαι όπως νιώθω χωρίς εξήγηση. Χωρίς ανάλυση χωρίς αιτία. Φτάνουν οι αναλύσεις. Με κούρασα.
Θα αφήσω το ένστικτο μου να με οδηγησει. Τις περισσότερες φορές ξέρει…
Οι απαντήσεις θα ρθουν χωρίς καν να ειπωθούν οι ερωτήσεις. Αργότερα…
Ειναι Αύγουστος ακόμη άλλωστε.
Όλα μπορούν να περιμένουν.
Η Ζωή όμως πρέπει να κάνει διακοπές.
Επιτέλους…