Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Στην αγάπη ανοίγεσαι. Η αγάπη σε ανοίγει. Σε αυτήν αφήνεσαι. Εκεί εμπιστεύεσαι. Εκεί ανασαίνεις. Εκεί υπάρχεις. Εκεί δυναμώνεις. Εκεί ξεκουράζεσαι. Στην αγάπη δεν εκτίθεσαι, αγκαλιάζεσαι. Δεν αγχώνεσαι, ανακουφίζεσαι. Παρηγοριέσαι και αναπαύεσαι. Εκεί δεν παρεξηγείσαι, κατανοείσαι.
Η αγάπη είναι στοργική σαν το τρυφερό χάδι της μητέρας. Είναι απαλή σαν το κατάλευκο βαμβάκι. Είναι ήρεμη σαν τη θάλασσα μετά τη φουρτούνα. Είναι ήσυχη σαν το μωρό που κοιμάται. Είναι φωτεινή σαν την Αυγουστιάτικη πανσέληνο.
Σου δίνει χώρο να υπάρχεις όπως ακριβώς είσαι. Σε αποδέχεται με όλα σου τα κομμάτια. Σε ζεσταίνει σαν το απαλό χάδι του ήλιου το Σεπτέμβρη. Σε φροντίζει σαν τη μητέρα το νεογέννητο. Σε προστατεύει στις φτερούγες της, σαν την κλώσα τα κλωσόπουλά της.
Μόνο εκεί μπορείς να είσαι ο αληθινός εαυτός σου, μόνο εκεί θέλεις να θυμηθείς ο,τι επέλεξες να ξεχάσεις, εκεί να ακουμπήσεις, εκεί να κρατηθείς. Μόνο εκεί, στην ασφάλεια που νιώθεις, στη ζεστασιά που σε πλημμυρίζει, στην απαλότητα που σε τυλίγει, εκεί μόνο αφήνεσαι και ανοίγεις στο φως το πολύτιμο εσωτερικό σου πετράδι.
Στην αγάπη αφήνεσαι να λάμψει η εσωτερική σου ομορφιά με σιγουριά πως τίποτα και κανένας σε αυτό το περιβάλλον δεν μπορεί να σε βλάψει. Στην αγάπη ελευθερώνεσαι! Γιατί… «Η αγάπη πάντα στέγει, πιστεύει, ελπίζει, υπομένει…» Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει!