Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη
Άλλο ένα βράδυ που με βρίσκει στην ίδια κατάσταση. Άλλο ένα βράδυ εγώ να ψάχνω το τρόπο που θα σταθώ στα πόδια μου χωρίς να είσαι κάπου εκεί γύρω. Έξι μήνες έχουν περάσει από τη μέρα που αποφάσισες να αφήσεις ένα σημείωμα με δύο λέξεις χωρίς να εξηγήσεις.
“Φεύγω” μου γράφεις, “δεν πάει άλλο αυτή η ιστορία” και ένα υστερόγραφο να προσέχω. Έξι μήνες, πόσα βράδια που παλεύω να βρω τους λόγους που κρύβονται πίσω από το φευγιό σου. Έξι μήνες που ψάχνω λόγους και χάνω τον εαυτό μου.
Πιάνω το τηλέφωνο, ο αριθμός πλέον είναι στις τελευταίες επαφές, πατάω αμέσως πάνω στη κλήση. Ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος δύο-τρεις φορές και το σηκώνεις… «Παρακαλώ» ακούω και ένα τρέμουλο εμφανίστηκε στο χέρι μου, «Ποιος είναι» ρωτάς. Τι να σου πω σε αυτή την ερώτηση, αστεία μου ακούγεται.
Να σου πω ποια είμαι; Το κλείνω. Βάζω τα κλάματα, εμείς οι δύο που χτίζαμε το πάντα σήμερα χανόμαστε στο τώρα. Σε πήρα με απόκρυψη να ακούσω τη φωνή σου η οποία με ρώτησε ποιος είναι. Ένα λάθος θα σου απαντήσω εγώ, ένα λάθος που είχε μέσα τις πιο σωστές στιγμές.