Γράφει η Πράξια Αρέστη
Σε κάποια άλλη ζωή, υπό άλλες συνθήκες ίσως να ήμασταν καλύτεροι ο ένας για τον άλλο.
Ίσως να μπορούσες να μ’ αγαπήσεις.
Ίσως να μπορούσα να σε κρατήσω χωρίς τα χέρια μου να ματώνουν.
Και θα με ξυπνούσες το πρωί με φιλιά στο λαιμό και θα μου κρατούσες σφιχτά το χέρι στο βόλτες για να δείχνεις ότι είμαι δίκη σου.
Και μετά από κάθε καβγά θα μου έκλεινες την πόρτα να μην φύγω και θα ήταν εύκολο να είσαι μαζί μου γιατί θα γελούσες με τις χαζομάρες μου και δε θα γέμιζα πληγές περιμένοντας ένα σου μήνυμα.
και θα κάναμε έρωτα και γινόμασταν “ένα” χωρίς να σε νοιάζει που τα χέρια μου μπλέχθηκαν με τα δικά σου χωρίς να πνίγεσαι που σε θέλω τόσο.
Χωρίς να νιώθεις ότι πρέπει να αλλάξεις.
Και θα είχαμε γνωριστεί την κατάλληλη ώρα, στην πιο σωστή ηλικία, χορτασμένοι από τα ταξίδια και έτοιμοι να ρίξουμε άγκυρα στο ασφαλές μας λιμάνι που οι μικρές φουρτούνες δεν θα μας άφηναν ποτέ να σκουριάσουμε.
Και θα είχαμε όλα τα Σαββατοκύριακα μπροστά μας για βόλτες σε απόμακρα μέρη.
Και όλα τα καλοκαιρινά βράδια για να συζητάμε και να χορεύουμε κάτω από τα αστέρια και όλους τους χειμώνες για να κρυβόμαστε κάτω από τα σεντόνια, μακριά από τον κόσμο.
Σε κάποια άλλη ζωή το “μαζί” θα ήταν πραγματικό και θα κρατούσε και δεν θα ήταν ποτέ αρκετό.