Γράφει η Γεώρα
Υπάρχουν βράδια που σε θυμάμαι. Που η μνήμη επαναφέρει την μορφή σου μπροστά μου. Μέχρι και κάποιες λεπτομέρειές σου μπορώ να αγγίξω. Τόσο καλά σε είχα φωτογραφίσει με τη μνήμη μου. Τόσο καλά η αγάπη μου σε είχε τυλίξει.
Όμως, υπάρχει μία διαφορά! Πλέον, ακόμα κι αν φευγαλέα έρχεσαι ξανά μπροστά μου, δεν νιώθω τον ενθουσιασμό, τη λαχτάρα, το σκίρτημα της καρδιάς που ένιωθα για σένα.
Δεν τρέμω στην ιδέα πως θα με αγγίξεις και ο πόθος θα μου κάψει κάθε αντίσταση λογικής που έχω. Δεν σε αναζητώ στον κόσμο τα πρωινά και αν ακούσω τ ’όνομά σου, δεν αντιδρώ πια.
Σαν ένας άγνωστος, δίχως ιστορία και παρελθόν, σαν μονάχα το παρόν αν συναντηθούμε να μας ορίζει. Δίχως μέλλον κοινό, με ένα «γεια» θα έλεγα τυπικό να μας ενώνει στα πλαίσια των ευγενικών ανθρώπων, όταν βρεθούν κάποια στιγμή.
Σαν ξένο, που ποτέ χαμόγελο ματιών που δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια, να μην υπήρξες. Σαν τραγούδι που συναίσθημα δεν βγάζει. Σαν πρωινό Κυριακής που τίποτα δεν λείπει και καμία λύπη δεν αυτοπροσκαλείται για να πιει καφέ! Σαν να μην σε γνώρισα ποτέ και τίποτα να μην έζησα μαζί σου! Σαν ποτέ φιλί να μην έγιναν οι επιθυμίες μας.
Και όταν φεύγεις από τη μνήμη, μόνο μια απογοήτευση να με κατακλύζει αισθάνομαι. Ούτε θυμός, ούτε οργή. Λείπει η αγάπη και χάθηκε μαζί και η εμπιστοσύνη από κάθε λέξη που είχες κάποτε προσφωνήσει!