Γράφει η Άντζελα Καμπέρου.
Η ζωή μας είναι όπως το ακατάστατο δωμάτιο ενός εφήβου. Πεταγμένα πράγματα δεξιά και αριστερά, άλλα εξέχουσας σημασίας και άλλα τελείως αδιάφορα. Τη στιγμή που πας να βάλεις μια τάξη και να συμμαζέψεις το χάος ξεπετάγεται από κάπου κάτι που σου τραβάει το ενδιαφέρον και τα πράγματα μένουν πάλι μισοτελειωμένα.
Στη ζωή τίποτα δεν μπορεί να γίνει απολύτως τέλεια. Συνεχώς κάτι θα μένει μισοτελειωμένο ή ανεκπλήρωτο. Σχέσεις, επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις, φιλίες, ακόμα και ο ίδιος μας ο εαυτός παραμελείται λόγω διαφόρων άλλων εκκρεμοτήτων.
Ξεκινώντας λοιπόν να βάλουμε μία τάξη στο δωμάτιο του μυαλού και της ζωής μας ξεκινάμε από τα πιο αδιάφορα αντικείμενα ούτως ώστε να διώξουμε τη σαβούρα από τη ζωή μας. Στη διαδικασία αυτή όμως, εμφανίζεται από κάπου κάποιο αστραφτερό καινούργιο αντικείμενο το οποίο αποτελεί την αιτία διάσπασής μας από τον αρχικό στόχο. Το πέταγμα της σαβούρας.
Έτσι λοιπόν στα αδιάφορα αντικείμενα των δωματίων ,μυαλού και ζωής ,μπορούμε να κατατάξουμε τις ληγμένες σχέσεις, τους αδιάφορους ανθρώπους, τις κουραστικές καταστάσεις, τα απωθημένα μας. Όσο για το αστραφτερό καινούργιο αντικείμενο που κάνει ξαφνικά την εμφάνισή του μπορούμε να πούμε πως είναι οποιαδήποτε δικαιολογία μπορέσουμε να βρούμε προκειμένου να μην αρχίσουμε να πετάμε τη μισή ζωή μας στα σκουπίδια.
Ψάχνουμε καθημερινά να βρούμε τρόπους να παρατείνουμε το παρελθόν μας. Να το κρατήσουμε ακόμα λίγο στις ζωές μας. Να μπορέσουμε να βρούμε μία λύση, ακόμα και σε καταστάσεις που έχουν φτάσει σε τέλμα. Παραμυθιάζουμε τους εαυτούς μας πως αυτή είναι η τελευταία φορά που σκαρφιζόμαστε δικαιολογίες για να μην απομακρύνουμε ανθρώπους από δίπλα μας, να μην τελειώσουμε μία σχέση η οποία μας κάνει περισσότερο κακό από ότι καλό, να μην πετάξουμε τέλος πάντων στα σκουπίδια όλα όσα δεν μας κάνουν πια.
Και το μόνο που καταφέρνουμε με το να παραμυθιαζόμαστε είναι να παρατείνουμε λίγο ακόμα το βασανιστήριο. Να σταματάμε προσωρινά τους δείκτες του ρολογιού προκειμένου να μην δείξουν 12 τα μεσάνυχτα και η άμαξα μεταμορφωθεί σε κολοκύθα. Ελπίζουμε σε κάποιο θαύμα. Πως κάποια στιγμή, ίσως κάτι να αλλάξει. Πως ίσως η τύχη χαμογελάσει λιγάκι και σε εμάς και τα στραβά που μας έχουν έρθει ισιώσουν από μόνα τους. Ο Νίτσε είχε πει πως το χειρότερο κακό είναι η ελπίδα γιατί παρατείνει το βάσανο. Η ελπίδα δεν σου δίνει δύναμη να περάσεις κι αυτή τη μέρα. Σου δίνει την ψευδαίσθηση πως η επόμενη μέρα ίσως είναι καλύτερη από την προηγούμενη.
Δεν βαρέθηκες να ζεις για μια ελπίδα; Δεν βαρέθηκες να ζεις για αυτό το μετά που ίσως δεν έρθει ποτέ; Δεν βαρέθηκες να ζεις για το “έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”, χωρίς να κουνήσεις καν το δαχτυλάκι σου για να ζήσεις καλά;
Για να φτιάξεις τη ζωή σου δεν πρέπει να είσαι παθητικός δέκτης σε αυτά που σου συμβαίνουν. Τα σκουπίδια της ζωής σου δεν θα βγάλουν πόδια να φύγουν από μόνα τους, πρέπει να τα αρπάξεις και να τα πετάξεις εσύ. Πρώτον γιατί βρωμίζουν τη ζωή σου και δεύτερον γιατί πετώντας τα σκουπίδια κάνεις χώρο σε αστραφτερά καινούργια αντικείμενα να μπουν στην ζωή σου. Δεν μπορείς να περιμένεις αλλαγές αν πρώτα δεν κάνεις χώρο στη ζωή σου για αυτές τις αλλαγές. Διατηρώντας το παρελθόν σου ανέγγιχτο το μόνο που καταφέρνεις είναι να μολύνεις το παρόν σου με τελειωμένες από καιρό καταστάσεις.
Το παρελθόν είναι σαν τα σκουπίδια της κουζίνας μας. Αν δεν τα πετάξεις θα αρχίσουν να μυρίζουν και να σου χαλάνε την ηρεμία σου. Τώρα είναι η ώρα να τα πάρεις, να τα πετάξεις και να κάνεις χώρο στη ζωή σου για πράγματα τα οποία θα σου είναι χρήσιμα στο μέλλον. Ότι δεν μας κάνει το διώχνουμε, δεν το κρατάμε ενθύμιο. Δεν μας προσφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο θλίψη.
LoveLetters