Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Αναρωτιέσαι, πόσοι νιώθουν αυτή τη στιγμή ότι κι εσύ; Πόσοι άνθρωποι άραγε έχουν νιώσει τον έρωτα, μα δεν είναι πλάι του; Πόσοι είναι μόνοι στον καναπέ, Κυριακή βράδυ, πίνοντας κρασί και ακούγοντας την Νεγκα να τραγουδά για ερωτευμένους που κοιμούνται χωριστά;
Κοιτάζεις έξω από το παράθυρο. Ησυχία. Μα δεν ξέρεις αν προέρχεται από την γαλήνη που νιώθουν οι ψυχές που κοιμούνται αγκαλιά ή από την μοναξιά. Την μοναξιά που νιώθεις κι εσύ. Εκείνη που προσπαθείς να πείσεις τους πάντες πως είναι από επιλογή.
Είναι όμως η επιλογή σου ή το γεγονός πως η δική σου ψυχή λαχταρά μια συγκεκριμένη αγκαλιά για να κουρνιάσει;
Όσοι σε ξέρουν θα σου πουν απροκάλυπτα την ίδια μαλακία. ‘’Μην τους συγκρίνεις μαζί του’’. Κι αν όχι με εκείνον με ποιον αναρωτιέσαι και πάλι. Αν όχι με εκείνον που έκανε την καρδιά σου να ανθίσει, με ποιον; Θυμώνεις.
Δεν μιλάς πλέον για εκείνον. Αποφάσισες να τον κρατήσεις μέσα σου σαν το πιο πολύτιμο σου. Εκείνο το κομμάτι που δεν μπορεί να στο πάρει κανείς.
Γιατί ξέρεις, μόνο εσύ ξέρεις πόσα πολλά νιώσατε.
Πίνεις μια ακόμη γουλιά από το ροζέ κρασί σου. Αφήνεις την φαντασία σου να πλάσει ένα όνειρο, μια νεφέλη.
Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν που οι άνθρωποι δεν είναι δειλοί, πίνεις μια γουλιά κρασί, γυρίζεις την σελίδα του βιβλίου που διαβάζεις και πριν συνεχίσεις την ανάγνωση γυρίζεις να του δώσεις ένα φιλί.
Ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό όπως εκείνο για το οποίο έγραψε η Ευτυχία Παπαγιαννοπουλου.