Γράφει η Κική Γ.
Έρχονται εκείνες οι στιγμές που αδειάζεις σαν άνθρωπος. Δεν έχεις αισθήματα πια. Έπαψες να αισθάνεσαι και να νιώθεις. Όταν λείπουν τα παραπάνω, είσαι κενός και ψάχνεις να βρεις το νέο σου εαυτό. Αυτό, που οι άλλοι σου επέβαλλαν να φορέσεις.
Δεν εξετάζεις αν σου ταιριάζει, ούτε τον επέλεξες. Δεν είσαι σε θέση να μπορείς να αποφασίσεις η να αντιδράσεις. Κουράστηκες, απογοητεύτηκες και αηδίασες. Φόρεσες την μάσκα της απάθειας, εκείνη
της ανέκφραστης παγωμένης πορσελάνης και προσπαθείς να συστηθείς, σε σένα αρχικά.
Έδωσες , έδωσες. Δεν έπαιρνε άλλο. Μοίρασες απλόχερα αγάπη, έδειξες συμπόνια, κατανόηση, εν συναίσθηση σε όλους. Οικογένεια, φίλους, γνωστούς, συντρόφους. Το συναίσθημα ίδιο. Θλίψη μα και απορία. Το “γιατί”, για ακόμη μια φορά, μαχαίρι κοφτερό στην καρδιά. Η πληγή ανοιχτή, χρόνια αιμορραγεί. Πόσο πια. Πόσο ακόμη.
Σέρνεσαι από απογοήτευση. Στέγνωσες. Ψάχνεις συμβατό αιμοδότη να ξαναζωντανέψεις. Ψάχνεις, μα μάταια. Δεν υπάρχουν ελπίδες. Δεν το πιστεύεις, μα αυτή είναι η ωμή, ψυχρή πραγματικότητα. Όλοι πήραν και απλά εξαφανίστηκαν. Για αυτό σε ήθελαν. Μόνο για να πάρουν.
Σαν πεινασμένα αρπακτικά. Σε χρησιμοποίησαν απλά. Σε τελείωσαν όλοι και όλα, μα πιο πολύ εσύ τον εαυτό σου, γιατί απλά δεν έμαθες να βάζεις όρια και κάθε κατεργάρη στο πάγκο του. Αγνόησες το σημαντικότερο και έχασες εσένα. Ας πρόσεχες!