Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Σ’ ερωτεύτηκα και δεν τα είχαμε συμφωνήσει έτσι!
Αλλιώς ξεκίνησε, το ξέρω. Χαλαρά, χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς υποσχέσεις. Χωρίς λουλουδάκια, καρδούλες κι αναφορές σε αισθήματα. Αλλιώς ξεκίνησε. Στο χαλαρό, ένας καφές, ένα ποτό, ένα βράδυ…
Αλλιώς ξεκίνησε, το ξέρω. Δεν έταξες. Δεν υποσχέθηκες. Γεμίζαμε κι οι δυο τα άδεια βράδια μας, τις άδειες αγκαλιές μας. Για λίγο, για λίγο μόνο. Κι όμως ήρθαν σιγά σιγά εκείνες οι μεγάλες συζητήσεις μας, τα λόγια μας, το μοίρασμα ονείρων και σχεδίων. Ήρθαν σιγά σιγά κι οι καρδιές μας κι άρχισαν ν’ ανοίγουν και τα βλέμματά μας να μιλάνε άηχα.
Δεν ξέρω πότε έπιασα τον εαυτό μου για πρώτη φορά να αγωνιώ για το τηλεφώνημά σου, να περιμένω με ανησυχία μήνυμά σου, να αναστενάζω στη σκέψη σου. Δεν ξέρω πώς κατάφερες και κυρίεψες μυαλό και ψυχή. Δεν ξέρω πώς μπόρεσες ν’ αγγίξεις καρδιά κι ευαίσθητες χορδές. Δεν ξέρω πώς μ’ έκανες να σ’ ερωτευτώ.
Ήξερα. Απ’ την πρώτη στιγμή ήξερα. Γεμίζαμε ο ένας τις κενές ώρες του άλλου. Ήξερα. Δεν υποσχέθηκες, δεν υποσχέθηκα. Ήξερα. Δεν ήταν αυτό το σχέδιο. Το είχαμε ξεκαθαρίσει απ’ την αρχή, θα πήγαινε χαλαρά.
Και να που μπλέχτηκα. Και να που παγιδεύτηκα στα ίδια μου τα λόγια. Ήρθε η στιγμή που βλαστήμησα τον ίδιο μου τον εαυτό, που συμφώνησα σ’ αυτό το παιχνίδι. Ήρθε η στιγμή που μίσησα τα ίδια μου τα λόγια. Ήρθε η στιγμή που θύμωσα με μένα, που μου επέτρεψα να ζήσω μια κατάσταση που δεν ήμουν σίγουρη πως θα μπορούσα να κρατήσω μέσα στα όρια που είχα η ίδια θέσει.
Αλλιώς ξεκίνησε, το ξέρω. Ξέρω πως δεν έχω δικαίωμα καν να στο πω αλλά… συγγνώμη, πνίγομαι! Συγγνώμη, πονάω! Συγγνώμη, σ’ ερωτεύτηκα και δεν τα είχαμε συμφωνήσει έτσι…