Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Σήμερα που όλοι μιλούν για τον έρωτα, αυτό το όμορφο συναίσθημα που λόγω της ημέρας φροντίζουν να το ντύνουν με κόκκινα και ροζ περιτυλίγματα και να το χαρίζουν με γλυκά χαμόγελα. Σήμερα που όλοι πλέκουν εγκώμια σ’ αυτό το χοντρό, ξανθό μωρό που τους λάβωσε με τα βέλη του και τους έκανε ευτυχισμένους. Σήμερα που οι δρόμοι θα γεμίσουν με χαρούμενα, ερωτευμένα ζευγαράκια που θα βγουν να γιορτάσουν τα αισθήματά τους. Σήμερα… σήμερα θα σου μιλήσω για την άλλη πλευρά του έρωτα, για την σκοτεινή πλευρά του Βαλεντίνου.
Για εκείνον τον έρωτα που σε κάνει να σέρνεσαι και να κλαις και να υποφέρεις. Για εκείνον τον έρωτα που σε κάνει να ξεροσταλιάζεις πάνω από ένα τηλέφωνο και να περιμένεις με απόγνωση έστω ένα μήνυμα. Εκείνον τον έρωτα που σε κάνει να ξεφτιλίζεσαι στον ίδιο σου τον εαυτό, αντέχοντας να παίρνεις λίγα, με αντάλλαγμα τα όλα σου. Εκείνον τον έρωτα που σε ρίχνει στα πατώματα, σκίζοντας τις σάρκες σου, περιμένοντας έστω ένα ψίχουλο ενδιαφέροντος, με αντάλλαγμα την ύπαρξή σου ολόκληρη. Εκείνον τον έρωτα τον δυνατό, που μαράθηκε πριν καν ανθίσει ή πριν προλάβεις να τον χαρείς.
Στην σκοτεινή πλευρά του έρωτα, υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν μισοί και μόνοι κι ανίκανοι να συνεχίσουν. Υπάρχουν άνθρωποι που λιώνουν στη σκέψη πως έχασαν ή που ποτέ δεν είχαν, εκείνον για τον οποίο αναπνέουν. Υπάρχουν άνθρωποι που ξενυχτούν, που πονούν, που ζουν με σκέψεις και αναμνήσεις.
Δεν ξέρω αν πιστεύεις σ’ αυτή τη μέρα. Δεν ξέρω αν πιστεύεις πως υπάρχει η γιορτή του έρωτα. Αν όμως υπάρχει, η μέρα αυτή δεν ανήκει μόνο σ’ αυτούς που μπορούν να κρατούν τον έρωτα απ’ το χέρι και να του χαρίζουν κόκκινα τριαντάφυλλα. Η μέρα αυτή ανήκει και σ’ αυτούς τους άλλους, αυτούς με τα άδεια χέρια και τα ματωμένα χείλη. Σ’ αυτούς με την σκοτεινιασμένη ψυχή και τα θολά βλέμματα.
Αν υπάρχει μέρα που γιορτάζει ο έρωτας, σίγουρα δεν είναι η μέρα που γιορτάζουν τα “συμβιβασμένα μαζί”. Αν υπάρχει μέρα που γιορτάζει ο έρωτας, ανήκει στα σ’ αυτά τα “δυνατά μαζί”, με τα πλημμυρισμένα από αγάπη βλέμματα. Αν υπάρχει μέρα που γιορτάζει ο έρωτας, ανήκει και σ’ αυτά τα “πονεμένα χώρια”, που ξενυχτούν αγκαλιά με σκέψεις.
Αν υπάρχει μέρα που γιορτάζει ο έρωτας, δεν γιορτάζουν μόνο αυτοί που έχουν, αλλά κι αυτοί που θα πέθαιναν για να είχαν. Δεν γιορτάζουν μόνο αυτοί που μοιράζονται, αλλά κι αυτοί που θα κόβονταν στα δυο, για να μοιράζονται. Δεν γιορτάζουν μόνο αυτοί που αγγίζουν, αλλά κι αυτοί που φτιάχνουν εικόνες με τα δάκρυά τους, για να μην νιώθουν μόνοι. Αν υπάρχει μέρα που γιορτάζει ο έρωτας…