Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Όχι, δεν με νοιάζει πόσα έχεις περάσει. Δεν με νοιάζει πόσο έχεις δυσκολευτεί στη ζωή σου, ούτε πόσες σκοπέλους πέρασες. Δεν με αφορούν ούτε τα εμπόδια που συνάντησες, ούτε οι παγίδες που σου έστησαν. Δεν με αφορά ούτε η λάσπη που σου πέταξαν, ούτε τα πισώπλατα μαχαιρώματα που δέχτηκες. Δεν με νοιάζει, γιατί τίποτα απ’ όλα αυτά, δεν δικαιολογεί την βρώμικη ψυχή σου. Τίποτα απ’ όλα αυτά, δεν της δίνει άφεση.
Ξέρεις, όλοι μας κουβαλάμε ένα σταυρό. Άλλος μεγαλύτερο, άλλος μικρότερο, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει, πως όλοι βιώσαμε ζόρια και δυσκολίες. Όλοι περάσαμε δύσκολα. Όλοι έχουμε προβλήματα σωρό στο κεφάλι μας. Όλοι έχουμε μαύρες κηλίδες στην ψυχή μας.
Όλοι ανεβαίνουμε γολγοθάδες αλλά ξέρεις, αυτοί που έχουν περάσει δυσκολότερα, είναι συνήθως αυτοί με τις πιο ευαίσθητες ψυχές και τα πιο ζεστά χαμόγελα. Είναι αυτοί που απλώνουν το χέρι στους γύρω τους, γιατί ξέρουν πώς είναι να χρειάζεσαι βοήθεια και να μην είναι κανείς εκεί. Ξέρουν πώς είναι να πονάς και να μην υπάρχει ένας άνθρωπος να σε αγκαλιάσει. Ξέρουν πώς είναι να υποφέρεις και η μόνη φωνή που ακούς, να είναι ο αντίλαλος των ουρλιαχτών σου…
Όχι, κανένα παρελθόν δεν δικαιολογεί να πιάνεις ψυχές στα βρώμικα χέρια σου και τις τσαλακώνεις. Κανένα παρελθόν δεν δικαιολογεί να αρπάζεις ότι βρεις μπροστά σου, ανεξάρτητα απ’ το σε ποιον ανήκει. Κανένα παρελθόν δεν δικαιολογεί, να βγάζεις την μανία της κενής ψυχής σου σε ανθρώπους που έχουν γονατίσει. Κανένα παρελθόν δεν δικαιολογεί να επιτίθεσαι με μένος σε ανθρώπους που δεν σ’ έχουν πειράξει, αλλά νιώθεις πως είναι πιο αδύναμοι από σένα.
Ίσως και να κέρδισες τελικά. Ίσως το αχόρταγο “εγώ” σου, να πήρε την ικανοποίηση που ζητούσε, όταν άρπαξες ύπουλα και άνανδρα αυτό που σου γυάλισε κι ας μην σου ανήκε. Όταν έφερες σε δύσκολη θέση, όταν πρόσβαλες, όταν λύγισες κάποιον, απλά και μόνο γιατί ένιωσες πως μπορούσες.
Ξέρεις όμως, η ζωή είναι μεγάλη πουτάνα κι ο τροχός καμιά φορά γυρίζει. Κι αν γυρίσει, πέφτει με φόρα πάνω σ’ αυτούς που δεν έδειξαν ίχνος ψυχής, ίχνος καλοσύνης, ίχνος μεταμέλειας. Πέφτει με φόρα και διαλύει όσα άρπαξες χωρίς να σου ανήκουν, όσα έκλεψες για να χορτάσεις την άδεια ψυχή σου. Πέφτει με φόρα και καταπλακώνει υπεροπτικά “εγώ” και ζωές χτισμένες στο ψέμα. Τότε ίσως καταλάβεις, ίσως νιώσεις το λάθος, αλλά μάλλον θα είναι αργά.
Ρόδα η ζωή και γυρίζει. Γυρίζει με φόρα και δεν έχει φρένα. Μάντεψε με πόσο γκάζι θα στραπατσάρει κάτι ανθρωπάκια σαν κι εσένα, όταν έρθει η ώρα…