Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Αλήθεια τι σου έκανα εαυτέ μου;
Πώς σ’άφησα και μάτωσες τόσες φορές;
Πώς πνίγηκες στα ποτάμια της θλίψης σου;
Κι όσο σκάβεις πονάς κι όσο πονάς άλλο τόσο πεισμώνεις.
Πεισμώνεις που έχασες στην διαδρομή τον εαυτό σου.
Έχασες το ραντεβού σου με τον χρόνο, αλλά διαπιστώνεις ότι το πιο σημαντικό ραντεβού, είναι αυτό με τον εαυτό σου.
Μην αγχώνεσαι, το μόνο που χρειάζεσαι, είναι λίγες στιγμές μαζί του, να τα πείτε σαν δύο φίλοι.
Κέρασέ τον κι απ’το καλό σου το ουίσκι και άφησέ τον να σου μιλήσει για να δεις τι έχει να σου πει.
Έχει πολλά να σου πει, πολλά παράπονα, πολλούς στεναγμούς, πολλές κρυφές πληγές.
Έχω ανάγκη να τα έχω καλά μαζί σου.
Γιατί χωρίς εμένα χάνομαι, προσποιούμαι και βουλιάζω.
Νιώθω την ανάγκη να σου ζητήσω συγνώμη για όλες τις φορές που σε εξαπάτησα, για όλες τις φορές που σε πάτησα.
Γιατί εγώ σου έκανα κακό εαυτέ μου και κανένας άλλος.
Εγώ με τις επιλογές μου, εγώ με τις μαλακίες μου.
Κανένας δεν μπορεί να μας κάνει κάτι αν δεν του το επιτρέψουμε.
Κι άσε τους κλαψιάρηδες να λένε το αντίθετο.
Εγώ κι εσύ εαυτέ μου.
Εμείς τα κάναμε όλα τα λάθη και ήρθε η στιγμή να σου ζητήσω να με συγχωρέσεις για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε.
Γιατί, τον άνθρωπο που παραδέχεται τα λάθη του, η ζωή τον ανταμείβει.
Ναι έκανα πολλά λάθη, δεν είμαι τέλειος/α. Αλλά τα έκανα σε μένα.
Κανένας δεν μπορεί να μου πει ότι τον αδίκησα, ότι τον πλήγωσα.
Πλήγωσα εμένα κι εσένα εαυτέ μου. Και σου ζητάω συγνώμη, γιατί την πιο ειλικρινή συγγνώμη, την χρωστάμε στον εαυτό μας.