Σήμερα τράβηξα το ξέφτι μιας πετσέτας.
Έφυγε πέρα ως πέρα.
Ξέφτισε κι αυτή όπως η ζωή μου, πάλιωσε σαν την ανάμνηση του τελευταίου φιλιού σου.
Πότε ήταν άραγε;
Δεν θυμάμαι. Δεν θυμάμαι πια.
Σκόρπιες αναμνήσεις που πονάνε!
Πάντα πονούσαν, πάντα υπήρχαν εκεί να μου θυμίζουν ότι άλλα ονειρεύτηκα, άλλα ζούσα, άλλα φανταζόμουν – μάλλον – ότι ζω!
Δε φταις εσύ, όχι δε φταις.
Η φαντασία μου τα φταίει.
Από την αρχή δεν ήμουν τίποτα για σένα, τίποτα ουσιώδες, τίποτα αξιαγάπητο.
Απλώς κάτι στο δρόμο σου που σε ξεστράτησε απ’ όσα εσύ ονειρευόσουν και που για πολύ καιρό προσπαθούσα να μπω στα όνειρά σου, χωρίς επιτυχία, όπως αποδείχτηκε άλλωστε.
Κι εκεί που τώρα είσαι – ίσως αυτό να ήθελες εντάξει- πώς να το αντέξω όμως;
Πώς να πείσω το μυαλό μου να μη σκέφτεται, την ψυχή μου να μη σε λαχταρά, τα μάτια μου να μη σε βλέπουν;
Πώς να δαμάσω τη θέλησή μου να τρέξω στην αγκαλιά σου!
Πώς;
Το μόνο που έχω είναι τα όνειρά μου τα βράδια.
Εκεί είσαι δικός μου. Σ’ αγκαλιάζω, φιλιόμαστε, είμαστε μαζί.
Με τα μάτια κλειστά είμαστε μαζί.
Όταν όμως τ’ανοίγω, μεγαλώνει όλο και πιο πολύ το κενό μέσα μου.
Σ’ αγαπάει άραγε όπως εγώ; Θα σ’ αγαπάει για πάντα; Για πάντα!
Όπως εγώ!
Γράφει η Λίνα Κάτσικα