Γράφει η Νατάσσα Σπύρου
Θυμάμαι εκείνο το πρωινό. Μια ηλιόλουστη μέρα του Νοέμβρη. Ένα πρωινό διαφορετικό από τα προηγούμενα. «Θέλω να σε δω» μου είπες, και ερωτεύτηκα τον τόνο της φωνής σου. Πόσο σ’ αγάπησα εκείνο το πρωί, σε ένα παγκάκι δίπλα στη θάλασσα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τίποτα από εκείνο το πρωί. Το γλυκό σου βλέμμα, το απαλό και συνάμα δειλό σου χάδι στο γόνατο μου. Μια στιγμή που θα την φυλάω σαν κάτι πολύτιμο, και πάντα θα την φέρνω στο μυαλό μου όταν νιώθω μόνη. Ήταν η πρώτη στιγμή που συνάντησα το βλέμμα σου. Δυο μάτια μελαγχολικά γεμάτα αγάπη. Ένιωσα πως είχες να δώσεις πολλά, συναισθήματα που έψαχναν αποδέκτη, και επιτέλους τον βρήκαν.
Σ’ αγάπησα τέρμα εκείνο το πρωί, τόσο τέρμα ώστε να μου φτάνει για μια ολόκληρη ζωή. Δεν φοβήθηκα ποτέ να το παραδεχτώ. Ιούδας δεν πρόκειται να γίνω. Εξάλλου εγωισμοί δεν θα μπορούσαν ποτέ να χωρέσουν σε κάτι τόσο αληθινό. Την αλήθεια δεν πρέπει να την φοβάσαι. Πρέπει να την λες, να την φωνάζεις δυνατά και να διώχνεις μακριά τα φαντάσματα που σε κυνηγούν. Έτσι διώξαμε και εμείς τα δικά μας. Βρήκες μια θέση στη ζωή μου, και εγώ στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου έζησα όλη μου τη ζωή.
Ξημέρωσα πολλά πρωινά χωρίς εσένα, χωρίς τη φυσική σου παρουσία δίπλα μου. Μια κούπα καφέ και ένα βλέμμα βιαστικό έξω από το παράθυρο. Πέφτει βροχή, όμως μέσα στην καρδιά μου έχει λιακάδα, αφού πάντα θα θυμάμαι εκείνο το πρωί. Σου χάρισα στιγμές να σε κρατάνε στα ζόρια σου, πολεμώντας να βγεις από άρρωστες καταστάσεις που σε κυνηγούν. Μου έδωσες δύναμη κ μ ‘έμαθες να αγαπώ.
Ντύσου λοιπόν και βγες. Κοίτα, βγήκε ο ήλιος. Τρέξε και πήγαινε εκεί. Εκεί που αγαπηθήκαμε. Θα σου χρειαστεί η λιακάδα όσο θα παλεύεις το σκοτάδι. Εκείνο το άγγιγμά σου θα είναι πάντα πιο δυνατό από όποιο φιλί και να πάρω. Θα έχω πάντα την πρώτη καλημέρα και την τελευταία καληνύχτα σου όπου και αν βρίσκεσαι. Θα είμαι για πάντα η εικόνα που θα λατρεύεις.
Μοιραζόμαστε την πιο ωραία στιγμή. Εκείνο το πρωινό που σ’ αγάπησα. Κρατάς μυστικό; Δεν θα την ξαναζήσεις ποτέ.