Πόσο κρατάει το δικό σου «για πάντα» Αλίκη;

Γράφει ο Nickolas M.

Στο είχα πει πολλές φορές, αλλά έκανες πως δεν άκουγες. Όταν μπει η αμφιβολία ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, η εμπιστοσύνη βγαίνει απ’ το παράθυρο.

Εσύ κι ο περίεργος τρόπος που και καλά «αγαπούσες» μπορείτε να πηγαίνετε τώρα. Δεν θα ασχοληθώ άλλο με τις εμμονές σου, τα κολλήματά σου, τα πιεστικά χρονοδιαγράμματά σου και τις – ο Θεός να τις κάνει – προτεραιότητές σου.

Όχι Αλίκη μου, δεν αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι το δείχνουμε με τρόπο που τον καταλαβαίνουν κι οι χαζοί. Τον βλέπουν κι οι τυφλοί. Τον ακούνε κι οι κουφοί. Κάποιοι άλλοι πάλι, σαν εσένα καλή (ή μάλλον κακή) ώρα, για να καταλάβουμε τί νιώθετε, πρέπει να έχουμε μια μαγική σφαίρα.

Εσύ το έδειχνες, μου λες, εγώ φταίω που δεν το καταλάβαινα. Με συγχωρείς κιόλας, να ζητήσω και συγνώμη αν είναι. Συγνώμη για τα ατέλειωτα αναπάντητα τηλέφωνα και μηνύματα, για τις ακυρωμένες προτάσεις, τα ματαιωμένα ταξίδια. Συγνώμη εν τέλει που αισθανθήκαμε πράγματα και είχαμε και το θράσος να τα εκδηλώσουμε.

Μου παραπονιέσαι – αλήθεια, ενδιαφέρθηκες ποτέ πραγματικά; – ότι δεν τηρώ τον λόγο μου. Ότι σου έταξα ένα «για πάντα» που τώρα το ανακαλώ. Αλλά πόσο κρατάει ένα «για πάντα» Αλίκη; Πολλές φορές μόνο μια στιγμή. Εκείνη τη στιγμή που ραγίζει κάτι μέσα σου, ένα μικρό, αδιόρατο αλλά αιχμηρό «κρακ» που ακούς στο πίσω μέρος του μυαλού σου.

Κι είναι η εμπιστοσύνη που πήγε περίπατο και δεν επιστρέφει. Και δεν επιστρέφει γιατί πραγματικά προσπάθησες φιλότιμα για αυτό. Να μην εμπιστεύομαι ούτε την «καλημέρα» σου.

Γιατί όταν κάποιος προσπαθεί να σου επικοινωνήσει με κάθε δυνατό τρόπο ότι νοιάζεται για να μην αισθανθείς στιγμή ανασφάλεια, αυτό το σιχαμένο συναίσθημα, και με τον δικό σου ιδιαίτερο τρόπο που μόνο εσύ καταλαβαίνεις γεμίζεις τον άλλον αμφιβολία με τη δήθεν αγάπη σου, τότε η λύση είναι μονόδρομος.

Στο καλό λοιπόν Αλίκη μου και μην κοιτάξεις πίσω. Η χώρα που πλέον θα βαδίσεις δεν είναι σαν αυτή της συνονόματης ηρωίδας σου. Αυτή με τα θαύματα την άφησες οριστικά πίσω…