Γράφει η Βίλλυ Ζ.
«Je suis amoureux de toi»
«Attend! C’est dur, car je suis en amour avec toi aussi»
«Ça va bien aller. Maintenant j’assure tes arrières»
Όταν όλα αρχίζουν να γίνονται πρακτικά κι η καθημερινότητα χάνει τις θύελλες, ξεκινάει η ζωή και η ηρεμία.
Καθημερινότητα άλλωστε καi ζωή είναι εκείνο που συμβαίνει όσο εσύ ονεiρεύεσαι ένα μέλλον και στήνεις σχέδια για ένα αύριο που πολλές φορές είναι μόνο μια καλοφτιγαμένη παγίδα για το σήμερα.
Ο θυμός την απώλειας, της καταστροφή και του λάθους, συμβαίνει εκεί, λίγο πιο πριν γίνει αυτή η μικρή συνειδητοποίηση.
Ισορροπείς ανάμεσα στο όλα ή τίποτα, στο «χύμα» και στο «comme il faut» και ξεχνάς τα βασικά: Μόνο εσύ μπορείς να καθορίσεις ποιος είσαι.
Δυστυχώς, πολλοί εκείνοι που δεν ξέρουν ούτε ποιοί είναι ούτε το τί θέλουν να είναι. Και περνάνε από τη ζωή σου, περιμένωντας να τους δείξεις το δρόμο γιατί στο δικό τους κεφάλι νομίζουν οτι κάτι έχεις καταφέρει να κάνεις σωστά.
Θέσφατα όμως δεν υπάρχουν. Μόνο οι επιλογές μας είναι τέτοια και προκύπτουν από την δική μας προσωπική αλήθεια, που μας έκανε να χτίσουμε τη δική μας ατόφια προσωπικότητα, κι όχι εύκολα…Πολύς ο πόνος Άρη…
Και κάπου εκεί, δε συγχωρείς, δεν ξεχνάς, αδειάζεις και βάζεις πίσω. Προχωράς χωρίς αλυσίδες του τί θα ήταν αν, γιατί απλά δεν ήταν. Υπάρχει όμως το «είναι»
Όλα καλά θα πάνε μου λες…