Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Κι όμως σε ήθελα, σε ήθελα πολύ!
Είχα κρατημένη για σένα, εκείνη τη μοναδική θέση στη καρδιά μου που δε χωρούσε κάποιον άλλο παρά μόνο εσένα.
Μαζί σου ζούσα τις πιο απόκρυφες στιγμές, τις πιο ονειροπόλες, τις πιο μαγικές και ζωντανές γεμάτες ήχο και φωνή που τράνταζαν το μέσα μου και χαμογελούσα.
Έκανα όνειρα για ένα μέλλον που θα χει εμάς. Σχεδίαζα μια ζωή για δύο και φώτιζα τις στιγμές μας σα να ήταν φτιαγμένες με χρυσόσκονη και φίλτρα όπως στα παραμύθια που μας έλεγαν παιδιά.
Έμπλεκα το βλέμμα μου με το δικό σου κάθε φορά που ύψωνα τα μάτια μου στο πρόσωπο σου, και ο κόσμος μας γύρω μας χανόταν για δευτερόλεπτα, σα να μην υπήρξε ποτέ.
Μιλούσα για σένα ,σα να σουν το άλλο μου μισό, που κάπου παρακάτω θα γινόταν ένα με το δικό μου.
Σε λάτρευα, σε επιθυμούσα και σε λαχταρούσα κάθε ώρα της ημέρας ενώ παράλληλα σε ονειρευόμουν κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου.
Μέχρι που η σχέση μας, βάλτωσε, ρουτίνιασε, κόπηκε στα δυο και οι αγκαλιές μας μοιράστηκαν αλλού. Τα φιλιά μας στέγνωσαν, οι ανάσες σταμάτησαν και τα λόγια μας στέρεψαν, σαν να μην είχαν τίποτα να πουν.
Οι συναντήσεις μας, ελάττωσαν, το άγγιγμά μας ξέφτισε και το συναίσθημά μας, έσβηνε μέρα με τη μέρα. Ο έρωτάς μας πέθανε και η χημεία μας έγινε μαθηματική ακρίβεια αφαιρώντας κάθε μέρα από κάτι.
Και όταν αυτό το κάτι έγινε τίποτα, το σε «θέλω» ,συλλαβή που πάγωνε και η ματιά μας κοφτερή, η στιγμή του χωρισμού μετρούσε αντίστροφα, πριν πούμε «αντίο» για τελευταία φορά.