Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.
Πουτάνα όλα κορίτσι μου, έτσι, επειδή μπορώ!
Επειδή για μήνες δεν μπορούσα χωρίς το χαμόγελό σου. Δεν μπορούσα χωρίς την απουσία σου και φρόντιζα να είμαι εκεί ακόμα κι όταν με έδιωχνες.
Πουτάνα όλα κορίτσι μου, έτσι, γιατί το θέλησες!
Δεν είναι εύκολο να ρημάζεις μια ζωή. Δεν είναι εύκολο να αποφασίζεις να κλείσεις κύκλους και να γκρεμίσεις όλες τις διαδρομές που θα μπορούσαν να την φέρουν πίσω. Όταν το κάνεις όμως, δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν υπάρχει γέφυρα να ενώνει τους δυο κόσμους.
Ο κόσμος σου, κι ο κόσμος μου.
Και στην μέση ένας καιάδας από αναμνήσεις, στιγμές, χάδια, φιλιά, νύχτες αξημέρωτες και όνειρα που έμειναν μισά.
Η ζωή σου, κι η ζωή μου.
Με χαμόγελα τυπικά, με στομάχια σφιγμένα, με συννεφιές και βροχές. Η λιακάδα τελείωσε την μέρα που κόπηκε και το τελευταίο σκοινί.
Το παρακάτω σου και το παρακάτω μου.
Δυο ευθείες που δεν τέμνονται ούτε κατά τύχη. Δυο δρόμοι που δεν μπορούν να συναντηθούν. Δυο παρ’ολίγο ευτυχίες, που τα έπαιξαν όλα για όλα στον εγωισμό κι έχασαν την ευκαιρία τους.
Πουτάνα όλα κορίτσι μου, όπως το διάλεξες.