Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Πουτάνα διαίσθηση, μια φορά να μη βγεις αληθινή και τί στον κόσμο! Να πέσεις έξω κι εσύ, όπως έπεσα κι εγώ τόσες και τόσες φορές.
Και τί δε θα ‘δινα για να μην έρθω αντιμέτωπη ξανά μ’ αυτό το “Στα έλεγα εγώ…”. Σκάσε! Σε άκουσα, φτάνει!
Και ότι δεν αλλάζουν οι άνθρωποι ξέρω, και πως κανείς δεν ξεχνάει κανέναν κατά λάθος ξέρω, και πως όποιος θέλει κινεί γη και ουρανό ξέρω, και πως όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων, επίσης ξέρω.
Εσύ όμως ξέρεις πόση ανάγκη έχει ένας άνθρωπος για λίγη μαγεία καμιά φορά; Πόσο πολύ χρειάζεται έναν ουτοπικό, δήθεν αμοιβαίο έρωτα, για να τα βγάλει πέρα με τη θαμπή κι ανέραστη πραγματικότητά του;
Δεν ξέρεις. Δεν έχεις ιδέα πόσο ζόρικες είναι οι μέρες, οι βουτηγμένες στη λογική και στα πρέπει. Δεν έχεις ιδέα πώς είναι να μην έχεις κάτι να περιμένεις.
Εσύ, το μόνο που ξέρεις, είναι να κουνάς δασκαλίστικα το δάχτυλο σε εκείνον που, προτού να πέσει στα πατώματα, είχε προλάβει να πετάξει…