Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη
Ποτέ δε θα μάθω, αν στο μυαλό σου ακόμα τριγυρίζω.
Ποτέ δε θα μάθω, αν στη καρδιά σου πήρα έστω κάποτε μια άξια θέση.
Ποτέ δε θα μάθω, αν στο άκουσμα του ονόματος μου ταράζεσαι.
Ποτέ δε θα μάθω, αν προσπαθείς να μάθεις νέα μου.
Ποτέ δε θα μάθω, αν από τα λόγια σου έστω και ένα, ήταν αλήθεια.
Ποτέ δε θα μάθω, αν είσαι ευτυχισμένος!
Ποτέ δε θα μάθω, με υποθέσεις θα ζω όπως και συ.
Ποτέ δε θα μάθεις, αν και πόσο σε αγάπησα.
Ποτέ δε θα μάθεις, αν ή πόσο κατάφερες και με άγγιξες!
Ποτέ δε θα μάθεις, πόσο τελικά με πλήγωσες.
Ποτέ δε θα μάθεις, αν σε σκέφτομαι ακόμα.
Ποτέ δε θα μάθεις, αν η θύμηση σου πονάει ακόμα.
Ποτέ δε θα μάθεις, αν κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια.
Ποτέ δε θα μάθεις, αν είμαι ευτυχισμένη.
Ποτέ δε θα μάθεις, πόσο εύκολα ή δύσκολα σε ξεπέρασα!
Θα μείνουμε και οι δυο με τις υποθέσεις μας, όσο υποθετική ήταν και η σχέση μας!