Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Ποτέ δεν έμαθες, ποτέ δεν ένιωσες, ποτέ δεν σ’ άφησα να καταλάβεις όσα αισθάνθηκα. Έμεινα να λιγοψυχώ στ’ ανείπωτα γιατί δεν βρήκα ποτέ το θάρρος να τα ξεστομίσω. Αυτά τα “πρέπει” και τα “μη” έστεκαν εκεί πάντα ανάμεσά μας. Προσπάθησα. Αγωνίστηκα. Τα πάλεψα. Με νίκησαν…
Δεν βρήκα ποτέ τη δύναμη να σου ανοίξω την καρδιά μου. Δεν βρήκα ποτέ το θάρρος να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου χαρίσω την αλήθεια μου. Δειλή; Εγωίστρια; Δεν ξέρω. Ξέρω μονάχα πως πάσχισα να ξεπεράσω όλους τους φόβους, όλες τις αναστολές μου, μα νικήθηκα. Πάλεψα τον ίδιο μου τον εαυτό κι έχασα.
Δεν ήταν εύκολο, ποτέ δεν είναι. Η μάχη με την ίδια την καρδιά σου, η μάχη ανάμεσα σε σένα και σ’ αυτά που νιώθεις, είναι απ’ τις πιο σκληρές, τις πιο επώδυνες κι έχει πάντα έναν χαμένο, τον ίδιο σου τον εαυτό. Χαμένη ήμουν απ’ την πρώτη στιγμή…
Ποτέ δεν έμαθες, ποτέ δεν ένιωσες, ποτέ δεν σ’ άφησα να καταλάβεις όσα αισθάνθηκα. Έπνιξα με τα ίδια μου τα χέρια όσα ένιωσα και τους έβαλα φωτιά στον βωμό των “πρέπει”. Τσαλάκωσα όσα ένιωθα από φόβο.
“Μυαλό – Καρδιά”, σημειώσατε ένα. “Πρέπει – Θέλω”, σημειώσατε ένα. “Αγάπη – Λογική”, σημειώσατε ένα. Δεν τόλμησα μωρό μου! Λυπάμαι… Δεν ξέχασα. Δεν κατάφερα να ξεχάσω. Σ’ αγαπάω ακόμη. Πονάω. Πονάω ακόμη, γιατί σήμαινες περισσότερα για μένα, απ’ όσα σ’ άφησα να καταλάβεις. Μου λείπεις…