Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Δεν το είχα ζήσει ποτέ, δεν είχα νιώσει ποτέ να απειλούμαι. Δεν φοβήθηκα ποτέ μήπως κάποιος μου επιτεθεί, για το μάκρος της φούστας μου, για τον τρόπο που περπατάω ή ακόμη και για το άνοιγμα της μπλούζας μου. Και δεν θα έπρεπε να το ζήσω, δεν θα έπρεπε να το νιώσω. Μα να που κάποιοι θεωρούν δικαίωμά τους να σε κοιτάνε, αηδιαστικά, από πάνω μέχρι κάτω με ένα βλέμμα το οποίο διαπερνάει τα κόκαλά σου και κάνει το δέρμα σου να ανατριχιάζει, ξεστομίζοντας κουβέντες που δεν αρμόζουν σε ανθρώπους της ηλικίας τους.
“Γελοίε, θα μπορούσα να είμαι κόρη σου”, ήθελα να φωνάξω σε εκείνο τον τύπο τις προάλλες στο κέντρο που γλοιωδώς με κοιτούσε από πάνω μέχρι κάτω, ψελλίζοντας “να τη να, να τη να, κούνα το λίγο να σε δούμε”, απλά και μόνο επειδή φορούσα φούστα. Μα πάγωσα! Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να μου μιλήσεις με αυτόν τον τρόπο; Γιατί εγώ σίγουρα δεν στο έδωσα! Γιατί ούτε η φούστα μου στο έδωσε. Το άρπαξες μόνος σου νομίζοντας ότι σου ανήκει. Ότι σου ανήκω!
Με ποιο δικαίωμα με κάνεις να φοβάμαι να κυκλοφορήσω στο δρόμο μέρα μεσημέρι όπως γουστάρω; Με ποιο δικαίωμα νομίζεις πως μπορείς να μου αρπάξεις την ελευθερία της έκφρασής μου;
Εσύ και όλοι οι όμοιοί σου, καταστρέφετε μια γενιά, μια κοινωνία. Καταπατάτε θεμελιώδη δικαιώματα και όταν σας φωνάζουν και σας ονοματίζουν όπως σας πρέπει διαμαρτύρεστε και επικαλείστε πως προκαλέσαμε, πως θέλαμε και τα πάθαμε γιατί φορούσαμε φούστα πάνω από το γόνατο, γιατί φορούσαμε μπλούζα με ντεκολτέ, γιατί περπατούσαμε και κουνιόμασταν, γιατί χίλιες δυο φτηνές και ανούσιες δικαιολογίες. Και δεν ξεστομίζετε, δεν τολμάτε να παραδεχτείτε την μία και μοναδική αιτία της συμπεριφοράς σας. Την πηγαία αδυναμία σας να συγκρατήσετε τους εαυτούς σας, να σκεφτείτε πως δεν σας ανήκουν τα πάντα, να σκεφτείτε σαν άνθρωποι και όχι σαν φυλακισμένα ζώα.
είσαι εσύ που θα μου ορίσεις τι μπορώ και τι δεν μπορώ να φοράω;
Δεν πίστευα πως θα συμβεί σε εμένα και δεν συνέβη. Δεν συνέβη κάτι τόσο τραγικό και μη αναστρέψιμο. Δεν κακοποιήθηκα. Μα θα μπορούσε. Θα μπορούσα. Θα μπορούσε να έχει συμβεί κάτι πολύ χειρότερο. Και ξέρεις τι; Δεν θα έφταιγες εσύ. Θα έφταιγα εγώ που “προκάλεσα”.
Γελοίε!