”Πες μου που πάνε όταν πεθαίνουν οι αλήτες.. αφού η ψυχή τους έχει χάσει την πυξίδα..”
Κι είπανε πως ήτανε μεγάλος αλήτης απ’ τους μεγαλύτερους… Αυτή ήταν κι η γοητεία του άλλωστε… Τσίτα τα γκάζια κι όπου βγει… Δεν είχε χρόνο για περιττές κουβέντες. Προτιμούσε να ζει στιγμές… Έκρυβε μια λαγνεία μέσα του, που σ’ αναστάτωνε, αν τύχαινε να σ’ ακουμπήσει… Σε κοίταζε με βλέμμα ζώου αγριεμένου, έτοιμο να σου ορμήξει… Διψούσε για νέες περιπέτειες. Ήθελε να τα γευτεί όλα. Είχε το φευγιό στην τσέπη και τα όνειρα πυξίδα… Ταξίδευε σε άγνωστους τόπους χωρίς χάρτη… Δεν λογάριαζε ποτέ, Θεούς και δαίμονες… Μύριζε βρωμιά και αλητεία από χιλιόμετρα… Μια τόσο ερωτεύσιμη και γνώριμη μυρωδιά… Ήταν απ’ αυτές που αναζητάς μες το σκοτάδι… Σε μάγευε ο τρόπος που έβλεπε τον κόσμο… Γελούσε τρανταχτά με όλη του τη δύναμη… Θύμωνε σαν μικρό παιδί.. ‘Έπαιζε με την φωτιά, κι ας καίγονταν τα πάντα μέσα του.. Αψήφησε τους φόβους του, για τον μεγάλο του έρωτα.. Υπέκυψε σε λάθος πειρασμούς… Αγάπησε πολύ τα παράνομα και τ’ απαγορευμένα… Η αμαρτία κυλούσε μες τις φλέβες του. Δοκίμασε να φτάσει στ’ άκρα και να τα περάσει… Και το έκανε.. Περπάτησε στο μονοπάτι της Υπερβολής μέχρι τέλους… Περπάτησε σε τεντωμένο σκοινί.. Περπάτησε μέχρι που μάτωσαν τα πόδια του.. Και κάπου εκεί.. Ανάμεσα σε Παράδεισο και Κόλαση.. Δεν άντεξε άλλο.. Κρύφτηκε μες το άναρχο του ονείρου του και χάθηκε.. Κι από τότε κανείς δεν ξανάκουσε νέα του.. Είπανε πως ήταν μεγάλος αλήτης… απ’ τους μεγαλύτερους… Και μια φωνή ψιθύρισε ”μαγκιά μου”…
