Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη
Ανόητες αγάπες.
Ανούσια “σ’ αγαπώ”.
Χωρίς σκοπό και νόημα.
Ξεγέλασμα της καρδιάς.
Ανάγκη της στιγμής.
Και το βλέπεις όταν έρχεται μια αιτία, μια αφορμή, μια στιγμή ικανή να σε ξενερώσει για πάντα.
Φωτογραφίες ανθρώπων που άλλοτε ήταν μαγνήτης, τώρα είναι απλά αδιάφορες. Ονόματα και μορφές άλλοτε ισχυρές, τώρα πια είναι ανήμπορες να επηρεάσουν τη διάθεσή σου.
Πόσο άοσμοι, άχρωμοι και άγευστοι φαντάζουν τώρα άνθρωποι που άλλοτε τους νόμιζες πρωταγωνιστές της ζωής σου. Τους είχες κυρίαρχους της καθημερινότητάς σου.
Πόσο κουτό τελικά!
Τότε έβλεπες θολά εξαιτίας του φίλτρου της καψούρας! Τώρα όμως καθάρισε το τοπίο.
Πόσος χρόνος χάθηκε σε άτομα δειλά μπροστά στον έρωτα.
Ίσως δεν ξεχώρισες τον ενθουσιασμό από τον έρωτα. Και ξεγελάστηκες.
Όμως ξέρεις κάτι; Μην αυτοτιμωρείσαι. Μην αναλώνεσαι στα “γιατί”.
Βάλε τα όλα στον σάκο των κακών αναμνήσεων, των αρνητικών εμπειριών, των λαθών που δικαιούσαι να κάνεις.
Και τώρα γύρισε σελίδα. Άνοιξε τις κεραίες προς το μέλλον. Άσε το παρελθόν.
Ανόητες αγάπες σου λέω. Μη δίνεις άλλη αξία.
Ακούς;