Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Αναντικατάστατος, μένει στην ζωή σου ο άνθρωπος που ήρθε, έμεινε κι έφυγε με αξιοπρέπεια, με μπέσα και με το κεφάλι ψηλά.
Αναντικατάστατος, μένει στη ζωή σου ο άνθρωπος που για σένα γινόταν ό,τι είχες ανάγκη χωρίς ποτέ να του το ζητήσεις.
Αναντικατάστατος, μένει στην ζωή σου ο άνθρωπος που μέσα από την τρέλα του έρωτα ήταν ο καλύτερός σου φίλος. Εκείνος που θα του έλεγες ό,τι ήθελες χωρίς δεύτερες σκέψεις. Χωρίς επεξεργασία.
Αναντικατάστατος, μένει στη ζωή σου ο άνθρωπος που μοιράστηκες γέλια και αστεία, δάκρυα και αγκαλιές που κουμπώνουν έτσι που το αποτύπωμα, δεν έσβησε ποτέ.
Αναντικατάστατος, έμεινε στη ζωή σου ο άνθρωπος που η σκέψη του, σε κάνει να χαμογελάς. Ακόμα και μετά το τέλος..
Όχι, δεν μένουν όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας.
Ούτε και ανήκουν όλοι σε αυτό το περίφημο “ουδείς αναντικατάστατος”.
Όχι φίλε μου, κάποιοι άνθρωποι, είναι αναντικατάστατοι, γιατί δεν ήρθαν στην ζωή σου με σκοπό.
Μπήκαν τυχαία, έμειναν από επιλογή και σε άλλαξαν.
Σε έκαναν μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.
Κι ας σημαίνει αυτό πως δυσκόλεψες σαν χαρακτήρας.
Έγινες πιο απαιτητικός, πιο “περίεργος” λένε κάποιοι..
Κι αλήθεια είναι.
Είναι που έμαθες με εκείνον, να είσαι ο εαυτός σου και τώρα δεν χωράς σε καμία σύμβαση, σε κανένα χλιαρό, σε κανένα περίπου.
Είναι που κάθε βράδυ.. μόλις η μέρα ηρεμήσει, εσύ μουρμουράς το ίδιο μάντρα..
Πάμε άλλη μια από την αρχή..