Γράφει η Μαρία Κουγιουμτζόγλου
Όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε φάει κόλλημα με κάτι «τελειωμένο». Γιατί είμαστε άνθρωποι κι έχουμε αδυναμίες.
Ξέρω, πονάει. Γνωρίζω το συναίσθημα καλά. Διαλύεσαι, σπας σε κομμάτια, ξέρω. Γιατί είναι δύσκολο να πεις αντίο σε κάτι που κάποτε ταξίδεψες μαζί του στ’ όνειρο και που υπήρξε αγαπημένο.
Είναι κι εκείνες οι ύπουλες στιγμές σε κάποιο κυριακάτικο σούρουπο, που αγκαλιά σε ένα στρώμα, μπερδεύονταν οι σκέψεις σου μαζί με κάποιου άλλου. Τότε που πίστευες πως είχες δίπλα σου τον άνθρωπό σου…
Είναι κι εκείνα τα φιλιά ξέρω… Εκείνα τ’ αλήτικα, τα πρόστυχα, τα φλογερά, που αλλάζουν τον τρόπο που σκέφτεσαι και που σε κάνουν να χάνεις το μυαλό σου.
Τα «μου» τα κτητικά, που σου έδιναν ταυτότητα, λες και δεν είχες κι εκείνα τα παθιασμένα «σ’ αγαπώ» που ήταν λόγος για να ζεις.
Τα βλέμματα τα πονηρά, τα τρυφερά αγγίγματα κάτω απ’ το τραπέζι, τα γέλια, τα χαμόγελα, οι νύχτες κάτω από τ’ αστέρια σε κάποια καλοκαιρινή βραδιά, μ’ ένα φεγγάρι ολόγιομο και φωτεινό, γεμάτο χρώματα και μουσικές, με τις καρδιές γεμάτες και με τα μάτια να λάμπουν, χαμένα στη μαστούρα του ονείρου και του έρωτα.
Κι αυτά τα χέρια, τ’ απαλά, τα νυσταγμένα, που αναζητούσαν τις νύχτες το κορμί σου για να ζεσταθούν, μα και να σε ζεστάνουν.
Είσαι κι εσύ που ανυποψίαστα, παραδινόσουν και κούρνιαζες γαλήνια μέσα σε μια σφιχτή αγκαλιά, πιστεύοντας ότι εκεί ανήκεις και ότι δε θα χρειαστεί ν’ αναλωθείς ξανά, ψάχνοντας πια, λιμάνι για ν’ αράξεις.
Οι καλημέρες που έκαναν τις κάμπιες πεταλούδες, που φτερουγίζαν στην ψυχή σου και οι καληνύχτες που σ’ έκαναν να θέλεις να μείνεις ξάγρυπνος ως το πρωί, για ν’ απολαύσεις το ξημέρωμα μιας πολλά υποσχόμενης νέας μέρας. Ξέρω…
Το να σκέφτεσαι όλα αυτά, θα ήταν πολύ όμορφο, αν μπορούσες να τα μοιραστείς, ανταλλάσοντας ματιές με υπονοούμενα, έχοντας δίπλα σου τον άνθρωπο με τον οποίο τα έζησες.
Όμως εκείνος που είναι; Λείπει, λες και δεν είναι πια εδώ… κατάλαβα… Δεν είστε πια μαζί κι εσύ είσαι μόνος κι αναπολείς χιλιοπαιγμένες αναμνήσεις, κολλημένες στο μυαλό σου, σα παλιός δίσκος στο πικάπ. Κι αυτές οι άτιμες δεν εμπλουτίζονται και δε γεννούν κι άλλες. Γι’ αυτό και μοιάζουν με χαλασμένο δίσκο.
Όχι, πίστεψέ με… δε σου φταίει σε τίποτα το σύμπαν για να τα βάζεις μαζί του, που δε συνωμοτεί υπέρ σου, επειδή εσύ θέλεις κάτι πολύ κι επειδή το είπε και ο Paulo Choelho. Άλλωστε σε πιο πρόσφατο απόφθεγμα του είπε: «Κλείσε τον κύκλο. Ότι τελείωσε άστο να φύγει». Διάβασε λίγο παραπάνω, ενημερώσου!
Αν σε κάτι που θέλει δύο για να υπάρχει, είσαι μόνος, το σύμπαν απλά ξεκαρδίζεται στα γέλια, βλέποντάς σε να χαλιέσαι για κάτι που δεν γίνεται.
Γιατί είναι σα να επιμένεις, να χορέψεις tango μόνος. Μα το tango είναι χορός που θέλει δύο καρδιά μου, πάρ’ το απόφαση. Δύο, που να θέλουν να μάθουν τα βήματα μαζί. Και τα «μαζί» δε φτιάχνονται με δάκρυα και αναμνήσεις… ξεκόλλα!
Κλείσε τον κύκλο, πάρε βαθιά αναπνοή και ξεκίνα να μαθαίνεις τα βήματα σόλο. Μη βιαστείς, χαλαρά. Όπως μπορείς. Με βήματα δειλά στην αρχή, χωρίς να πιέζεσαι. Κανείς δεν είναι εδώ για να σε κρίνει. Όμως προχώρα, κάνε κάτι! Βρες το χαμένο σου εαυτό, επαναπροσδιορίσου! Δε μπορεί… υπήρχες και πριν σπάσει σε χίλια κομμάτια η καρδιά σου.
Πάρε το απόφαση, κάνε επανεκκίνηση, μπες πάλι στο χορό και θα δεις! Εκεί που είσαι σόλο, κάποιος θα σε πλησιάσει. Κι εκεί που ακούγεται το αγαπημένο σου τραγούδι απ’ τα ηχεία, θα έρθει πιο κοντά και θα θελήσει να το χορέψει μαζί σου. Θα δεις!