Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Απόλαυσε το φόβο σου, είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις για να σπάσεις τα δεσμά του που σε κρατάνε μακριά από την ευχαρίστηση και την επιθυμία.
Τρέξε κατά πάνω του σαν σε τζάμι που θέλεις να το κάνεις κομμάτια, τόσα όσα δεν θα μπορούν να κολλήσουν ποτέ ξανά.
Βίωσε τον πόνο σαν να είναι ο εραστής που πάντα ήθελες να κατακτήσεις, σαν κάτι άπιαστο που επιτέλους ήρθε στα χέρια σου και είναι όλος δικός σου και ετοιμάσου να του φερθείς όπως του πρέπει.
Φώναξε, κλάψε σαν να βρίσκεσαι σε ηδονή βγάλε από μέσα σου όλα εκείνα που σου δένουν το σώμα και δεν σε αφήνουν να κουνηθείς και τρέξε με όλη τη δύναμη που σου απέμεινε, να λυθείς, να βρεις εσένα που σε έκλεψε εκείνος εκεί ο φοβιτσιάρης φόβος.
Εκείνος που έχει για δύναμη την δική σου αδυναμία μα δείξε του πως δεν σε ξέρει καλά, δεν σε ξέρει καθόλου, πως είσαι ένα λιοντάρι έτοιμο να μπει πάλι στη μάχη μετά από ένα αγώνα με πολλές πληγές αφημένες στα μέσα σου που όμως τις γιάτρεψες, τις γιάτρεψες γιατί άντεξες και νίκησες τον φόβο σου, προσπάθησες και επιτέλους κατάφερες να νικήσεις όλα εκείνα που σου έβγαζαν τη γλώσσα και σε άφηναν στη γωνία να αναμένεις σαν να ήταν όλα ακατόρθωτα.
Τέλος είπες και ξεχύθηκες πάλι με την γλώσσα σου υγρή και το λάρυγγα να μπορεί πάλι να μην κομπιάζει ξεροκαταπίνοντας.
Τέλος είπες.
Τέλος!