Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Πριν το τέλος νιώθω πόνο και απογοήτευση.
Το ένιωθα να φτάνει το τέλος και έτρεμα στην ιδέα μη σε χάσω. Τελικά έφτασε η ώρα που φοβόμουν. Σε έχασα.
Επιλογή σου ήταν. Απόφασή σου ήταν και μάλιστα κατηγορηματική. Δε θέλησες να προσπαθήσουμε. Δε θέλησες να συνεχίσουμε. Ήσουν απόλυτος σε αυτό.
Μου πέταξες μια ανόητη δικαιολογία που δεν ήταν τόσο ικανή για να με πείσει.
Αφορμή έψαχνες πως να ξεφύγεις από μένα και με απέφευγες με τον τρόπο σου εδώ και καιρό. Το καταλάβαινα ότι κάτι δε πάει καλά. Σε ρωτούσα αν άλλαξε κάτι και με σιγουριά μου λεγες όχι κι εγώ επαναπαυόμουν σε αυτό.
Απλά δεν ήθελα να το πιστέψω ότι πλέον δε με θες μέχρι που το λούστηκα κατάμουτρα.
Με παράτησες κι εγώ με δεμένα χέρια ύστερα από την απόφασή σου δε μπορούσα να κάνω τίποτα πια. Και ούτε ήθελα να σου πω την αλήθεια, ούτε να κάνω κάτι ούτε να πω το οτιδήποτε. Δεν είχε νόημα. Πάγωσα μέσα μου.
Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που δεν είναι ξεκάθαροι και στερούν χρόνο από τη ζωή του άλλου μέχρι να αποφασίσουν πότε θα τους αφήσουν. Δε τους μπορώ τους δειλούς και αυτούς που δεν έχουν το θάρρος των επιλογών τους.
Να ξέρεις δε σε κατηγορώ για τα πολλά που δεν έκανες αλλά για τα λίγα,για τα απλά που μπορούσες και απλά δε θέλησες να τα κάνεις. Όπως και να χει όμως σε αγάπησα και με πονάει να μπαίνω στη διαδικασία να αποχαιρετάω κάποιον άνθρωπο που ήταν τόσο σημαντικός για μένα αλλά θα πονούσα ακόμα περισσότερο αν σε παρακαλούσα να μείνεις ενώ έβλεπα ότι ήθελες να φύγεις.