Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.
Τ’όνομά μου είναι.. Δημητράκης, Κωνσταντίνος, Σπύρος, Μιχάλης κ.α.
Τι σημασία έχει το όνομά μου όμως; Τι σημασία έχει, όταν εγώ νιώθω απαίσια; Απαίσια νιώθω, αλήθεια.. Θέλω να γδάρω το πετσί μου με τα ίδια μου τα χέρια. Βλέπω καθημερινά τον πατέρα να χτυπάει τη μάνα μου και μένω άπραγος να παρατηρώ το θέαμα. Θέλω να κάνω κάτι, οτιδήποτε αλλά δεν μπορώ. Θέλω να τον μισήσω αλλά δεν μπορώ. Δεν ξέρω πώς μισούν κάποιον. Δεν ξέρω. Είμαι μικρός, πολύ μικρός ακόμη και δεν το έμαθα στο σχολείο.
Κι ο πατέρας μου, ο πατέρας μου είναι πιο μεγάλος. Είναι ο μεγαλύτερος μέσα στο σπίτι. Κι εγώ ο πιο μικρός, ο μικρότερος. Κάθε φορά που την χτυπάει, χτυπάνε τα μέσα μου. Χτυπάει η καρδιά μου δυνατά. Θέλει να σκίσει τη σάρκα μου και να βγει έξω. Νιώθω πως θα εκραγεί το στήθος μου, αλήθεια. Θέλω να κλάψω, αλήθεια. Να κλαίω συνέχεια. Να κλαίω για πάντα. Να φωνάξω ότι αυτός ο “άντρας” χτυπάει τη μάνα μου. Να το φωνάζω συνέχεια. Να το φωνάζω για πάντα θέλω.
Την έχει χτυπήσει τόσες φορές και δεν έκανα τίποτε. Είμαι ένας δειλός. Είμαι ένας ανίκανος. Η μάνα μου υποφέρει συνεχώς και γω δεν κάνω τίποτε για να την προστατέψω. Μια φορά βρήκα τη δύναμη και το κουράγιο και μπήκα ανάμεσά τους.
Έφαγα δυο – τρεις σπρωξιές και κατέληξα στο κομοδίνο με φριχτούς πόνους στο κεφάλι και στη πλάτη. Δεν το επιχείρησα πάλι. Από εκεί κι έπειτα, άρχισα να φοβάμαι πιότερο ακόμη. Φοβόμουν, τι καινούργιο θα αντίκριζα, κάθε μέρα που ξημέρωνε. Όταν κατέφθανε στο σπίτι ο πατέρας μου, κρυβόμουν κάτω από τα κρύα σκεπάσματα.
Και τις νύχτες κρυβόμουν. Αλλά τις νύχτες ήταν ήσυχα. Επικρατούσε ησυχία κι έτσι φοβόμουν λιγότερο.. Κάποιες φορές μάλιστα, μια φωνούλα μέσα μου, μου έλεγε ότι μπορώ να σταματήσω αυτό το μαρτύριο. Μου έδινε θάρρος και μου έλεγε συνέχεια «Μπορείς!», «Μπορείς να το κάνεις!». Μια φωνούλα τόσο ευαίσθητη, που όλοι τη θεωρούσαν αδύναμη. Ίσως να είχαν δίκιο. Δίκιο είχαν. Αδύναμος ήμουν. Όλοι οι μικροί, αδύναμοι είναι άλλωστε. Κι ο πατέρας μου, δυνατός και μεγάλος.. Ο μεγαλύτερος μέσα στο σπίτι.
Χθες πήρα την απόφαση να μπω πάλι ανάμεσά τους, δίχως να υπολογίσω τις συνέπειες. Δεν μπορούσα να βλέπω τη μάνα μου να βασανίζεται. Βασανιζόμουν κι εγώ πολύ. Ίσως περισσότερο από τη μάνα μου. Έβλεπα τη ζωή μου να καταστρέφεται από τους ανθρώπους που μου έδωσαν ζωή, καταλαβαίνετε; Έβλεπα τη ζωή της μάνας μου να καταστρέφεται από εκείνον τον “άντρα” που την αποκαλούσε “ζωή μου”, κάποτε..
Κι η μάνα μου από την άλλη σκληρή. Σκληρή πολύ και πληγωμένη πολύ. Τραυματισμένο θεριό που προσπαθούσε να προστατέψει τα παιδιά της αφήνοντας απροστάτευτο τον ίδιο της τον εαυτό. Κι εγώ πονούσα μαζί της. Πονούσα πολύ. Πονούσα κι υπέφερα. Θα πονάω για πάντα..
Όχι σωματικά, ψυχικά. Αβάσταχτος ο ψυχικός πόνος. Δεν παίρνει γιατρειά. Κι αυτός συνέχιζε να την χτυπάει.. Θεέ μου, θα την χτυπάει για πάντα; Είναι ο άντρας της. Ο πατέρας των παιδιών της. Την επέλεξε για σύζυγό του, σταματήστε τον, θα την χτυπάει για πάντα. Είναι άρρωστος. Δε με νοιάζει που πίνει, δε με νοιάζει τίποτε. Η μάνα μου με νοιάζει. Κι η μάνα μου πονάει, υποφέρει. Υποφέρει πολύ, η μάνα μου.
Πριν από λίγες ημέρες έμαθα στο σχολείο πως όταν έχεις κάποιο πρόβλημα, ζητάς βοήθεια πρώτα από την οικογένειά σου. Όταν όμως το πρόβλημα είναι η ίδια σου η οικογένεια; Ντρέπομαι. Ντρέπομαι και νιώθω απαίσια. Έχω το τέρας μέσα στο σπίτι. Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι να μην γίνω κι εγώ τέρας μόλις μεγαλώσω. Άραγε όλοι έτσι γίνονται μόλις μεγαλώσουν; Όλοι τέρατα γίνονται;
Κι αυτός ακόμη χτυπάει τη μάνα μου, της επιτίθεται άγρια. Ονομάζεται και (πα)τέρας. Δεν ξέρω πως, αλλά εύχομαι μια μέρα να σταματήσει να χτυπάει τη μάνα μου.
Αυτό. Αυτό μονάχα, εύχομαι μια μέρα..