Γράφει η Άννα Ζανιδάκη
Ο έρωτας δε μένει πια εδώ .
Απ’ τη στιγμή που κατάλαβα ότι μ αυτό το αγγελούδι, τελειώσαμε οριστικά ,από κείνη τη στιγμή του έστειλα και το μήνυμα της επιστροφής στη δική του χώρα
Στον τόπο που συνήθιζε να μένει και να περνά το χρόνο του μαζί μας, μέσα σε αγαπησιάρικα τοπία θαλπωρής και ζέσης της ψυχής και του εγκεφάλου μας, τώρα πια κατοικοεδρεύει το ψύχος και η παγωνιά.
Συγγενείς απ ‘ό,τι μου χει πει , αλλά εγώ δε θέλω ούτε να συνδιαλλαγώ μαζί τους, ούτε και να τους συναναστραφώ επίσης.
Μου κανε τόσο καλό η παρουσία του παλιά, που ποτέ δεν περνούσε από το μυαλό μου, πως εγώ η ίδια θα του έκλεινα εισιτήρια, για τη χώρα των ευχών και των αναστεναγμών επίσης.
Απ’ την αρχή μας την είχε αφηγηθεί την ιστορία του, μα περνούσαμε τόσο όμορφα που ούτε καν είχαμε μπει στη διαδικασία να το ρωτήσουμε περαιτέρω.
Τα τελευταία χρόνια λες και μας μάτιασαν, έλεγε μόνο του το αγγελάκι και μας χτυπούσε το βέλος του μεν, αλλά μάλλον είχε αμβλυνθεί τόσο πολύ, που αντί για αγάπη, μοίραζε πόνο και δάκρυ.
Βλέποντας πως μέρα με τη μέρα έχανε και τη δύναμή του και την επιρροή του ,είχε σκαρφιστεί ένα δικό του κόλπο, για να μας κάνει να το δεχτούμε και πάλι.
Αλλά δεν ήξερε πως για να πετύχει όλο αυτό χρειαζόταν και οι δυο και πως μόνο με τον έναν αρχίσαμε να χάνουμε και τη ροή των εποχών μας .
Ένας κούκος δε φέρνει την Άνοιξη.
Έτσι κι ένα αγγελάκι όσο και να ντύνεται και να στολίζεται, περνά απαρατήρητο, σχεδόν αόρατο, αν ο κτήτοράς δε θέλει καν να το αντικρύζει .
Ίσως κάποια στιγμή να το αναζητήσει, εκείνο το παλιό, μα δε θα ναι εκεί, θα χει ταξιδέψει για τη γη, της φίλης του και συγγενής του, της παγωνιάς και του μαραζιού.
Αυτά τα δυο δεν τα ήθελα με τίποτα δίπλα μου. Τα έδιωξα πρώτα αλλά τους εξήγησα πως το αγγελάκι εγώ το στέλνω στο ταξίδι, της λησμονιάς και του μισεμού.
Αυτό όμως κοιτάζοντάς με στα μάτια, την τελευταία στιγμή ,πριν ανέβει στο δικό του αεροπλάνο, των ψυχογραμμών της αγαποεταιρίας του ,πρόφτασε, μου έκλεισε πονηρά το μάτι και μου πε, «εγώ φεύγω για την ώρα, τώρα πια δε θα μείνω εδώ γιατί δεν είμαι ούτε ευπρόσδεκτος, αλλά ούτε και πλέον αναγνωρίσιμος και απ τους δυο σας.
Αλλά, κοίταξε καλά ,στον ορίζοντα της σκέψης σου και της αφορμής της ενόρασης των πληγών σου ,να σαι σίγουρη πως θα ξανάρθω και αυτή τη φορά μόνιμα και επίσημα.»
Ο έρωτας δε μένει πια εδώ είπα φωναχτά, μα ένα σκίρτημα ήρθε και μου τα ανέτρεψε όλα. Βρε μπας κι είχε δίκιο το άτιμο;
Ο καιρός θα δείξει και η ψυχή μου θα το αναδείξει αν είναι!
Πάντως για να το καλέσω εγώ, κομματάκι δύσκολο, ως πολύ!