Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Θέλω να μην σ’αγαπώ, να μην σε θέλω.
Να μπορώ να σε μισήσω θέλω κι ας μην πιστεύω στο μίσος.
Να θυμώσω τόσο για να σε βγάλω απ’την ψυχή μου.
Αλλά όσο και να προσπαθώ, κάτι πάντα με κρατάει.
Αυτή την ώρα, απεχθάνομαι την ψυχή μου που δεν μπορεί να νιώσει κάτι αρνητικό.
Για να μπορεί να βγάλει τον πόνο της πρέπει να θυμώσει, να νιώσει τον εγωισμό της να την χτυπάει συθέμελα.
Αλλά η καρδιά μου έμαθε μόνο ν’αγαπάει και ποτέ να μισεί.
Από τέτοιο σκατό-σκαρί είναι.
Γιατί κι αυτός ο αλήτης έρωτας μένει μόνο στις καρδιές που αντέχουν.
Σ’αυτούς που δεν αντέχουν απορρίπτεται.
Κι εσύ τον απέρριψες τον έρωτά μου, γιατί φοβήθηκες τη μαγεία του.
Τον άγγιξες με χέρια λερωμένα. Και κοιτάω τον εαυτό μου και ντρέπομαι.
Ντρέπομαι, γιατί δεν μπορώ να σε βγάλω από μέσα μου.
Ντρέπομαι που δεν μπορώ να σου πω “άντε μου στο διάολο”.
Και κάθομαι στη σκιά μου, περιμένοντας τον χρόνο που λένε όλα τα λειαίνει, όλα τα μαλακώνει.
Να κάνω Ειρήνη με τον εαυτό μου θέλω.
Να έρθει η μέρα που δεν θα θυμάμαι ούτε ένα εκατοστό από σένα.
Τιμωρώ τον εαυτό μου κι αυτό με πληγώνει ακόμη πιο πολύ.
Δεν μπόρεσα να είμαι αυτό που ήθελες.
Αλλά η αχαριστία σου με τρομάζει πιο πολύ.
Ίσως συνήθισες να μοιράζεις φιλιά με ημερομηνία λήξης.
Μόνο μην μου πεις κάποια μέρα ότι έφυγες για να μην με πληγώσεις, ότι έφυγες για μένα, ότι δεν μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο.
Ήξερες πολύ καλά τι έκανες.
Με χρησιμοποίησες κι αυτό δεν μπορώ να στο συγχωρέσω.
Καλή τύχη στον δρόμο σου.