Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Φωνές, απειλές κι απαγορεύσεις. Προϋποθέσεις, πιέσεις και εντολές. Αυτό νομίζεις πως είναι ο έρωτας; Έτσι μεταφράζεις την αγάπη;
Θαρρείς πως όσο πιο κοντό κρατάς το “λουρί” στον άλλο, τόσο πιο εύκολο είναι να τον κρατήσεις κοντά σου; Θαρρείς πως όσο πιο “αυστηρά” είναι τα όρια που θέτεις, τόσο πιο απίθανο είναι να τον χάσεις;
Μπορείς να κλειδώσεις τον αέρα; Τι σε κάνει να πιστεύεις πως μπορείς να κλειδώσεις έναν άνθρωπο; Τι σε κάνει να πιστεύεις πως οι απαγορεύσεις θα τον κάνουν να παραμείνει δικός σου; Τι σε κάνει να πιστεύεις πως ο φόβος είναι αυτός που κάνει τους ανθρώπους να μένουν μαζί;
Αγάπη μπορείς να δώσεις; Αγάπη δυνατή, αληθινή. Έρωτα έντονο, παθιασμένο. Να τον κάνεις να γελάει μπορείς; Να τον αγκαλιάζεις, να τον προσέχεις και να τον νοιάζεσαι. Να είσαι εκεί για εκείνον. Να είσαι εκεί ουσιαστικά, ακόμη κι αν σας χωρίζουν χιλιόμετρα. Να τον κάνεις να νιώθει ασφαλής και σίγουρος.
Να στέκεσαι στο πλάι του ακόμη και στα πιο μεγάλα ζόρια του, μπορείς; Κι ας τον ελεύθερο. Άσε την πόρτα ανοιχτή και δεν θα πλησιάσει καν στο κατώφλι. Άσε την πόρτα ανοιχτή κι εκείνος δεν θα σου αφήσει το χέρι. Θα είναι εκεί. Πιο εκεί απ’ ότι θα ήταν με όλες τις απαγορεύσεις, όλες τις πιέσεις και τις εντολές.
Δεν μένουν οι άνθρωποι από φόβο. Δεν μένουν οι άνθρωποι με απειλές. Δεν μένουν οι άνθρωποι από οριοθετημένες περιοχές. Οι άνθρωποι μένουν γιατί αγαπούν, γιατί είναι ερωτευμένοι, γιατί νοιάζονται. Οι άνθρωποι μένουν γιατί νιώθουν γεμάτοι κι ευτυχισμένοι.
Όλα τα κλειδιά του κόσμου, δεν μπορούν να σταματήσουν αυτόν που θέλει να φύγει. Όλες οι απαγορεύσεις και τα μη του κόσμου, δεν μπορούν να κρατήσουν έναν άνθρωπο που δεν θέλει να μείνει.
Μόνο η αγάπη. Μόνο το νοιάξιμο. Μόνο η ζεστή αγκαλιά. Μόνο αυτά, γιατί ο αέρας κι οι άνθρωποι δεν κλειδώνονται…