Γράφει η NO*RL*IZ
Σαν παρτίδα paintball ξεκίνησε. Σαν παρτίδα όλα ή τίποτα ανάμεσα σε ιδρωμένα κορμιά πασαλειμμένα με χρώμα που πέθαιναν ξαφνικά και άλλα τόσα που προσπαθούσαν να επιβιώσουν και να γλυτώσουν τις μελανιές. Ζέστη πολλή που δεν πτόησε τα γέλια και τις χαζομάρες.
Ούτε τις κουβέντες που ανακατεύτηκαν με τον κρότο των όπλων και τα πειράγματα την ώρα που το χρώμα απλωνόταν όπως και η μελανιά, που σημάδευε το κορμί που χτυπούσε.
Αναπόλησα πολλές φορές αυτή την παρτίδα. Κυρίως αυτά που έλεγες αλλά δεν άκουγα, αυτά που δεν τους έδωσα σημασία. Αναπολώ ακόμα.
Απωθημένη καύλα, ανεκπλήρωτα «σε θέλω», συχνά «δεν μπορώ» είναι παρατημένα στα σκοτεινά, βαθιά κρυμμένα, στο υποσυνείδητο, ελπίζοντας πως, μέσα σε μια εξαντλητική προσμονή, κάποια στιγμή θα ρθει η ώρα τους. Η ώρα που θα ενδώσουν, θα αφεθούν και θα πειστούν πως μπορούν να γίνουν αγκαλιές, φιλιά , έρωτας, στιγμή, τώρα.
Όμως ακόμα αυτό το μυαλό, δυνάστης σωστός, σπρώχνει μακριά ότι το ενοχλεί.
Ότι του χαλάει τη βόλεψη και την ησυχία, το πρόγραμμα, το σίγουρο, αυτό που μπορεί να μετρήσει και να καταλάβει. Όταν ακουμπά στο μαξιλάρι και μετρά τη μέρα από την αρχή κάνει τον καμπόσο αφέντη και προσπαθεί να επιβληθεί. Και ας είναι συχνά εκείνη η ταλαίπωρη καρδιά που ποθεί, που ξυπνά και χύνεται και ταξιδεύει μέσα από τα δάκρυα.
Και ας είναι αυτή που χορεύει στο δικό της ρυθμό και μοιάζει σαν το μυρωδάτο ξύλο στο τζάκι που το γλείφει η φωτιά παντού αλλά δεν κατάφερε να τ’αγκαλιάσει η φλόγα της. Το μυαλό θυμώνει και αντιστέκεται, η καρδιά λυπάται και ξεσηκώνεται.
Όλο αυτό που η καρδιά ποθεί. Με το φόβο το μυαλό το σπρώχνει πέρα. Προσπαθεί να το εξαφανίσει, να το διώξει μακριά, να το απωθήσει. Όλο αυτό που δεν έζησες, η μέρα που στερήθηκες, το φιλί που δεν γεύτηκες, η αγκαλιά που δεν φώλιασες, το κορμί που δεν ζέστανες, θα ρθει η ώρα που θα σε εκδικηθεί. Θα’ρθει η ώρα που θα θεριέψει εκεί μπροστά σου και θα ζητήσει τα ρέστα.
Σε βασανίζει ακόμα και μέσα σου θεριεύει, εξιδανικεύεται, σε καταπίνει. Έτσι σε τιμωρεί. Σε κάνει να το φαντάζεσαι τέλειο, μοναδικό, μαγικό. Δεν σ’αφήνει να το συγκρίνεις με τίποτα άλλο και συχνά δεν προλαβαίνεις να δεις τα κουσούρια του.
Κρέμεσαι πάνω του και τυφλώνεσαι απ’τα «στολίδια» του. Και πώς να μην είναι έτσι; Δεν το έζησες για να σε πονέσει. Δεν σε πλήγωσε. Μόνο γεννήθηκε και το αποχαιρέτησες κατευθείαν. Γι’αυτό σε στοιχειώνει.
Τόλμα λοιπόν να βουτήξεις σ’αυτό. Διώξε το φόβο που σε κρατάει μακριά από το πάθος σου, ζήσε την περιπέτειά σου, γίνε εσύ ο ήρωας σου. Μην αφήσεις κανέναν να στο στερήσει.
Διεκδίκησε το, κατάκτησέ το.
Άσε την καρδούλα σου να χαρεί, να γεμίσει. Ασε την να αποφασίσει αν τελικά η άλωση θα οδηγήσει στην πτώση ή στην περιπέτεια μιας ζωής.
Όπως και να’χει, χαμένος δεν θα’σαι αφού το κυνήγησες… Το ξέρεις έτσι;