Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.
Καθώς η νύχτα προχωράει, η μοναξιά βαθαίνει. Ανοίγει τις πληγές σου όλες. Νιώθεις τη ψυχή σου να παραδίνεται στη θαλπωρή της. Καρφώνεις το βλέμμα στα νυσταγμένα φώτα της πόλης και, κάθε φορά που καθένα από δαύτα τρεμοπαίζει, σε παρασέρνει σε ξεχασμένες θύμησες. Πίσω από τα φώτα, αρχίζεις να βλέπεις ολοκάθαρα το σκοτάδι της πραγματικότητας.
Χρόνια παλεύω να προσδιορίσω φραστικά εκείνα τα ερωτευμένα ζευγαράκια που κάνουν παρέλαση κατά μυριάδες μπροστά μου. Πιασμένα χεράκι-χεράκι, χαζεύουν τις βιτρίνες κι όταν πιάνει ψιλόβροχο γέρνουν ο ένας επάνω στον άλλο. Πότε – πότε τους ακούς να ψιθυρίζουν. Άλλες φορές χασκογελάνε κι άλλες χάνονται, ο καθένας στη σιωπή του. Τότε είναι που κατεβάζουν τα στόρια και κρύβονται στο δικό τους μικρόκοσμο.
Ποτέ δεν με γοήτευσε αυτό το σκηνικό. Μοιάζει στα μάτια μου τόσο “στημένο”. Εκείνο το.. «Είμαι ερωτευμένος, κοιτάξτε με!», πόσο ανήθικο!
Βυθισμένο στη κοινωνικότητα και το πολιτισμό.
Ο έρωτας είναι απολίτιστος._
Κι η αλήθεια είναι ότι τον προτιμώ έτσι. Λερωμένο με ηδονή! Ζω για δαύτον! Πάντοτε μισούσα τον “καλογυαλισμένο” και “κουστουμαρισμένο” έρωτα, που βροντοφωνάζει «Καλοπερνάω». Πόσο ψεύτικο κι εκείνο το “Καλοπερνάω”. Μια στολισμένη βιτρίνα που βρωμοκοπάει ρουτίνα και καθημερινότητα. Κοινότυπες καλημέρες με βουρτσισμένα δόντια και χτενισμένα μαλλιά. Προετοιμασία για κάτι που μονάχα στην ακατέργαστή του μορφή, σου προσφέρει ηδονή.
Είμαι πεπεισμένος πως ο έρωτας είναι γεννημένος για να ισορροπεί στο χείλος της ήττας. Αν ήταν χειροπιαστός τι νόημα θα είχε; Αλήθεια δεν βρίσκω κανένα νόημα..
Πρέπει νά‘ναι ανασφαλής, καταναγκαστικός ο έρωτας. Να βρίθει από εγωισμό και κτητικότητα. Να σε κάνει να νιώσεις τη σύγκρουση με τα “μέσα” σου. Να βιώσεις το σκοτάδι, την οδύνη, την ανυπακοή. Να ξεχυθείς στους δρόμους, με μόνο ρούχο το μανδύα της μοναξιάς. Να αρθρώσεις μεθυσμένος καλιαρντά κι αφού βγάλεις τα συκώτια σου από το αλκοόλ να τραυλίσεις τ’όνομά της ξανά και ξανά. Να σε κοιμίσουν οι πρώτες αχτίδες του ήλιου, τη στιγμή που απαιτείς την αγκαλιά της μονάχα για τη πάρτη σου. Τη στιγμή που μυξοκλαίς θέλοντας όλα τα “παιχνίδια” δικά σου.
Αυτό – αυτό! Αυτό ακριβώς είναι έρωτας! Όλα τα παιχνίδια δικά σου! Εγωιστικά δικά σου. Με το έτσι θέλω..
Ένας τέτοιος έρωτας προσδίδει καινούργιο νόημα στις λέξεις ένταση και ποιότητα. Δεν επιδέχεται συμβιβασμούς (ποτέ). Του αρμόζει μονάχα το απόλυτο, η δικτατορία. Η όλη του καύλα εκεί βρίσκεται.
Ακόμη κι αν έχεις το χάος κάτω από τα πόδια σου, εκείνος σου δίνει τη δύναμη κι ελπίζεις. Σε ποτίζει με αναρχία, ταράζοντας τη “βολική” πραγματικότητα γύρω σου. Σε θρέφει με ύπουλες, μικρές – μικρές δόσεις ευτυχίας που στην αρχή μοιάζουν ανούσιες, ανεπαίσθητες, χαρίζοντάς σου ενθουσιασμό και όρεξη για ζωή.
Εν τέλει, ο εκκωφαντικός θόρυβος της πτώσης, υπερκαλύπτει όλες τις ζώσες στιγμές ευτυχίας. Αλλά το ρίσκο το γνώριζες εξ’αρχής. Έτσι δεν είναι;
Έτσι είναι..