Γράφει η Οδύσσεια
Όχι δεν είμαι τέλειος άνθρωπος ούτε τέλεια μητέρα, ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο.
Αν έχεις θυμώσει μαζί μου σίγουρα έχεις κάποιο λόγο, το σέβομαι. Ίσως σε κατακλύζουν μνήμες τραυματικές, μνήμες από εκείνες τις άστοχες προσπάθειες μου να σε προστατέψω ή να σε συνετίσω.
Και ναι, ίσως και πάλι να έχεις δίκιο δεν το αρνούμαι.
Ίσως εκείνη τη φορά που ήθελες να πας σε εκείνο το πάρτυ έπρεπε να σε είχα αφήσει. Κι εκείνη την άλλη φορά τότε που οι παρέες σου έμοιαζαν επικίνδυνες να σε είχα αφήσει ξανά. Και όλες τις φορές που σε μάλωσα για να κοιμηθείς στην ώρα σου, τις φορές που σε μάλωσα για να κάνεις τα μαθήματα σου και τις φορές που σου είπα κάπως απότομα και άκομψα να μην τρως πολύ γιατί θα παχύνεις ή να μην ξοδεύεις το χρόνο σου στο κινητό … ίσως και πάλι έπρεπε να σε είχα αφήσει.
Και πέρασε ο καιρός και σε άφησα.
Σε άφησα να πάθεις για να μάθεις.
Κατάφερα να σε βλέπω να πέφτεις στο γκρεμό και να παραμένω αμέτοχη, τουλάχιστον στα δικά σου μάτια.
Κατάφερα επίσης να κρατήσω την απόσταση που ζητάς και να μην ασχολούμαι πια με το τι φοράς, τι νιώθεις, το σκέφτεσαι και τι κάνεις.
Υπάκουσα σε όλες τις απαιτήσεις σου κι έγινα κάποια άλλη.
Έγινα η γειτόνισσα που μένει στο διπλανό διαμέρισμα, έγινα η κυρία που σου δίνει τον πρωινό καφέ σου στη γωνία, έγινα η ξένη που μου ζήτησες.
Μεταμορφώθηκα σε εκείνο το ιδανικό φανταστικό πρότυπο που έχεις στο μυαλό σου.
Μα πίστεψε με, δεν είμαι εγώ.
Γιατί εγώ, είμαι εκείνος ο άνθρωπος που ξημέρωνε στο προσκέφαλο σου όταν είχες πυρετό, όταν πονούσες, όταν έκλαιγες όταν ένιωθες ανασφάλεια, όταν ήθελες παρέα, όταν πεινούσες κι όταν δεν είχες κανέναν στο πλευρό σου, εγώ ήμουν εκεί.
Εκεί ήμουν και όταν διάβαζες για τις εξετάσεις στην Γ´ Λυκείου και όταν σου κρατούσα το χεράκι για να σχηματίσεις τις πρώτες γραμμούλες και κυκλάκια στην Ά Δημοτικού.
Ναι, εκεί ήμουν και όταν μάλωσες με τους φίλους σου και με τους δασκάλους και τη γειτόνισσα και με όλο τον πλανήτη να μάλωνες, πάλι εκεί θα ήμουν.
Και τότε, που σου έπλεκα στεφάνια στα μαλλιά και όταν διαγωνίστηκες σε αθλήματα σε χορούς, εκεί ήμουν.
Και τότε που μπήκες στο νοσοκομείο πάλι εκεί ήμουν.
Και τότε που σε κοίμιζα με νανουρίσματα, με τραγουδάκια και φιλιά πάλι εκεί ήμουν.
Ακόμη και τότε που έκανες τα πρώτα σου βήματα, τότε που με είπες για πρώτη φορά μαμά, τότε που είπες το πρώτο σου ποίημα στον παιδικό σταθμό και τότε που έκανες την πρώτη σου σχέση και πάλι εκεί ήμουν.
Θυμάσαι;
Αλήθεια θυμάσαι τίποτα από όλα αυτά;
Έτσι λοιπόν σαν σήμερα που όλες οι μητέρες του κόσμου γιορτάζουν εγώ δεν θα γιορτάσω γιατί μου ζήτησες να μην πονάω με τον πόνο σου, να μη χαίρομαι με τη χαρά σου, να μην ανησυχώ για το μέλλον σου και να μη νοιάζομαι για τα όνειρα σου.
Μου ζήτησες κι εγώ σε άκουσα.
Μου ζήτησες κι εγώ σεβάστηκα.
Μου ζήτησες κι εγώ σου έδωσα.
Σαν “ξένη” λοιπόν που είμαι εγώ για σένα, θα σου ευχηθώ για τη σημερινή γιορτή της μητέρας.
Χρόνια πολλά για την μητέρα σου, αν έχεις …