Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Την λένε αγάπη. Το λένε φως. Την λένε ζωή.
Δεν περιορίζεται η ζωή.
Δεν περιορίζεται το φως.
Δεν έχει όρια η αγάπη.
Μας έμαθαν από τα γεννοφάσκια μας, δάσκαλοι, νόμοι, γονείς (που και εκείνους τους έμαθαν οι δικοί τους γονείς) να εθελοτυφλούμε.
Τυφλά να πιστεύουμε πως ό,τι μας μαθαίνεται, ό,τι μας δίνεται στα χέρια, αυτή είναι η αλήθεια.
Το σωστό και το δίκαιο. Το καλό.
Αυτό που δίνεται έτοιμο.
Να μην βλέπουμε ούτε και εμάς τους ίδιους.
Πόσο μάλλον τον κόσμο, το φως, την αγάπη,
την ίδια την ζωή.
Να δεχόμαστε άβουλα εκείνο που πρέπει.
Γιατί έτσι είναι.
Πρέπει να ντύνεσαι έτσι, πρέπει να σπουδάζεις αυτά, πρέπει, πρέπει, πρέπει.
Παντού, σε όλους τους τομείς μας, μεγαλώσαμε, γαλουχηθήκαμε, προγραμματιστήκαμε με τα πρέπει της κοινωνίας μας για να είμαστε αποδεχτοί ενός κοινωνικού συνόλου.
Δεσμώτες με άλλα λόγια μιας ζωής, που δεν επιλέξαμε να έρθουμε ίσως.. μα αφού ήρθαμε, οφείλουμε στον εαυτό μας, να ελευθερωθούμε από τα “πρέπει” δεσμά.
Οφείλουμε, να κάνουμε τον δρόμο τον ανηφορικό και εμάς να βρούμε.
Να μας ξαναβρούμε, όπως εμείς είμαστε και όχι όπως προσδοκάται να είμαστε, όχι όπως επιβάλλεται να είμαστε.
Η ελευθερία κινήσεων και έκφρασης και η αλήθεια σκέψεων ενός ατόμου, κρίνεται υποκειμενικά βάση των φίλτρων που έχει το άτομο αυτό μέσα του.
Μέσα του καλά κρυμμένος είναι ο θησαυρός του καθενός, μα αν δεν επιλέξει να φύγει από τα πρέπει που του δόθηκαν, επιλέγει να ζει, μια ζωή στο σκοτάδι, στην βολή, στην, των άλλων προσδοκία
για την δική του ζωή, την δική του καρδιά και πνοή.
Πόσο δεσμώτες είμαστε, πόσο δέσμιοι ενός “πρέπει” σε έναν κόσμο που πάει μπροστά και πόσο φέρνουμε την ευθύνη των επιλογών μας;
Ένα υπέροχο βίντεο παρακάτω, για εκείνον, που θέλει λίγο παραπέρα να ψάξει τις δικές του αλήθειες!