Γράφει η Άντζυ Καμπέρου
Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος λένε.
Και άδικο δεν έχουν θα σου πω εγώ.
Άμα και εσύ βρίσκεις συνεχώς τον εαυτό σου να απορεί πώς γίνεται όλοι να απαιτούν αλλά να μην δίνουν, σου έχω νέα, δεν φταις εσύ που δεν καταλαβαίνεις, φταίνε εκείνοι που είναι αχάριστοι.
Άμα βρίσκεις συνεχώς τον εαυτό σου στις φιλίες σου να δίνεις το είναι σου, να κάνεις τα αδύνατα δυνατά για τον άλλο, να χαρίζεις ευκαιρίες αβέρτα ακόμα κι εκεί που δεν θα έπρεπε και τελικά εκείνοι να μην σου γυρνούν πίσω ως συμπεριφορά ούτε το 1/3, μάντεψε, δεν φταις εσύ.
Φταις μόνο εαν συνεχίσεις να το επιτρέπεις. Βλέπεις μετά από κάνα δυο χαστούκια, θα έλεγε κανείς πως θα μάθαινες, θα θωρακιζόσουν καλύτερα, θα προστατευόσουν αποτελεσματικότερα. Αμ δε.
Τα ίδια σκατά κάνεις ακόμα, το ίδιο φιλότιμο επιδεικνύεις και εκείνοι με τρόπο ή και όχι σου επιδεικνύουν το μεσαίο τους δάχτυλο.
Ε, καλά να πάθεις κι εσύ κι εγώ που μυαλό δεν βάζουμε. Που θεωρούμε πως όλοι έχουν το ίδιο σκεπτικό, την ίδια αγάπη και ανιδιοτέλεια να γυρίσουν πίσω.
Σκατά στα μούτρα μας που πιστεύουμε πως όλοι θα φερθούν με τον τρόπο που φερόμαστε εμείς και που πιστεύουμε ακράδαντα, λες και η ζωή δεν μας έχει δείξει το αντίθετο, στην καλοσύνη των ανθρώπων.
Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος, και κάθε μέρα μου γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο. Κι ας πέφτω από τα σύννεφα με συμπεριφορές κι ας χτυπιέμαι κι ας κλαίω για ανθρώπους που έφυγαν με τον χειρότερο τρόπο και εγώ νόμιζα ο βλάκας πως εννοούσαν όσα έλεγαν.
Καλή καρδιά όμως, τα πάντα είναι μαθήματα σε τούτη τη ζωή και όλα γίνονται για καλό τελικά.
Οπότε αν κάτι είναι να κρατήσεις από τούτο το παραλήρημα, κράτα αυτό σαν συμβουλή, ποτέ μην δίνεις όλη σου την ψυχή και πάντα να κοιτάς και τις δύο όψεις ενός ανθρώπου όχι μόνο εκείνη που επιλέγει να σου δείξει.