Γράφει η Αριάδνη.
Κι όμως, κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Άνθρωποι υπομονετικοί, ήρεμοι, χαμογελαστοί, ευγενικοί, που διατηρούν την ψυχραιμία τους ακόμη κι όταν τους εκνευρίσεις. Δεν φωνάζουν, δεν σε κοντράρουν, δεν σου επιτίθενται. Απεχθάνονται τις φωνές και γι’αυτό ποτέ δεν μαλώνουν.
Γι’αυτό, όταν τους είσαι αδιάφορος, θα κάνουν πως δεν άκουσαν ή δεν κατάλαβαν την όποια εριστική συμπεριφορά σου και δεν θα σου δώσουν απολύτως καμία σημασία. Γι’αυτό, όταν τους ενδιαφέρεις, θα σου μιλήσουν ήρεμα γιατί ξέρουν πως μόνο έτσι υπάρχει η πιθανότητα να συνεννοηθείτε.
Κι όταν τους συναντήσεις αυτούς τους ανθρώπους, μπορεί να τους θεωρήσεις καλούς κι αγαθούς, βολικούς κι εύκολα διαχειρίσιμους, ή να πεις ότι είναι υποκριτές όντας σίγουρος ότι καλύπτουν με τη μάσκα της συγκαταβατικότητας και της καλοσύνης την ασχήμια τους.
Και η αλήθεια είναι ότι δεν ισχύει τίποτα από τα δύο. Η αλήθεια είναι πως, αν τους ζήσεις από κοντά, θα δεις πως κι εκείνοι τσατίζονται και θυμώνουν. Κι αν κοιτάξεις λίγο καλύτερα η ασχήμια τους είναι εκεί.
Τη βλέπεις στο βλέμμα τους που πετάει σπίθες από θυμό ή που πλημμυρίζει από απογοήτευση για σένα που ποτέ δεν τους κατάλαβες.
Την ακούς στη σιωπή τους όταν εσένα σου έχουν φύγει τα κατσικάκια και τους μιλάς σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ενώ εκείνοι τα έχουν κρατήσει όλα μέσα τους και προσπαθούν να τα ημερέψουν.
Τη νιώθεις στο πετσί σου όταν, μέχρι να διαχειριστούν τον θυμό τους και να μπορέσουν να έρθουν να μιλήσετε ήρεμα, τηρούν σιγή ιχθύος με αποτέλεσμα να σε εκνευρίζουν περισσότερο ή να σε κάνουν να βουλιάζεις στις ενοχές σου.
Κι αν κάποια στιγμή καταλάβουν ότι τους έχεις “μετρήσει” λάθος και τους εμπαίζεις, τότε θα κάνει φούρλα το ματάκι τους και την ασχήμια τους θα τη δεις στην πλάτη τους καθώς θα σου τη γυρίσουν και θα φύγουν. Μην ακούς που λένε “να φοβάσαι τον υπομονετικό άνθρωπο γιατί γίνεται το χειρότερο θηρίο όταν χάσει την υπομονή του”. Τίποτα δεν γίνεται. Ή μάλλον αυτό που γίνεται, εσύ δεν θα το δεις ποτέ.
Πάντα φεύγουν αθόρυβα. Φεύγουν για να βρουν την ηρεμία τους, το χαμόγελό τους, τον καλό εαυτό τους. Φεύγουν γιατί δεν τους αρέσει αυτό που γίνονται, γιατί δεν τους αρέσει πια το χρώμα της ψυχής τους.
Γιατί τελικά, όλοι έχουμε την ασχήμια μας, μόνο που κάποιοι την ντύνουμε με λέξεις ενώ άλλοι με σιωπές, ανάλογα με το “ύφασμα” του καθενός.
Και ειλικρινά δεν ξέρω τι από τα δύο είναι χειρότερο για εμάς αλλά και για τους ανθρώπους που έχουν την τύχη ή την ατυχία να βρίσκονται κοντά μας.