Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
“Θα κάμω μεγάλη καταστροφή”, μου ΄πε ο Θεός μια μέρα…
“Τόσο μεγάλη, που δεν θα αφήσω τίποτα ορθό. Να πας να φτιάξεις μια κιβωτό και να βάλεις τα πιο πολύτιμα του κόσμου, για να γλιτώσουν”.
Πήρα ξύλα, καρφιά κι υπομονή κι άρχισα να φτιάχνω μια κατασκευή, γερή, ασφαλής και στεγανή απ’ τα βροχόνερα.
Μέρες πολλές την δούλευα ακούραστα και νύχτες άλλες τόσες, ώσπου να την τελειώσω. Κι όταν την τέλειωσα, αρχίνησαν τα δύσκολα!
Τι είναι στα αλήθεια τα πιο πολύτιμα του κόσμου; Αναρωτήθηκα.
Τι να βάλω μέσα και τι πρέπει να σώσω;
Το βρήκα, είπα! Τρομάρα μου…
Θα πάρω απ΄ όλα τα ζωντανά ένα ζευγάρι, μα… πως θα φιλιώσουν τα άγρια με τα ήμερα; Θα φαγωθούν!
Θα πάρω σπόρια από όλα τα φυτά, μα… τι θα τα κάμω τόσα σπόρια, αφού την γη δεν ξέρω να δαμάζω; Θα μου ξεμείνουν!
Θα πάρω ανθρώπους, μα… που ξέρω ποιοι είναι άξιοι και ποιοι είναι περιττοί; Θα με γελάσουν!
Θεέ μου, φώναξα, βοήθησε με.
Εγώ είμαι μικρός και ταπεινός, πες μου, ποια ειν΄ τα πολύτιμα του κόσμου;
“Πήγαινε ρώτα ένα παιδί, ίσα που προλαβαίνεις”, μου απάντησε ο Θεός κι έριξε μια ψιχάλα.
Και για καλή μου τύχη, σταύρωσα με ένα παιδί, που έπαιζε μονάχο.
Παιδί, τι είναι τα πολύτιμα του κόσμου;
Το ρώτησα.
“Μα, είσαι ντιπ χαζός;
Πολύτιμο είναι εκείνο που αγαπάς, εκείνο που σε κάνει ευτυχισμένο.
Εκείνο, που αν σου πουν πως το χασές, είσαι χαμένος. Πολύτιμο, είναι εκείνο που σπαρταράει η ψυχή σου, μόνο στην σκέψη του. Εκείνο που το παίρνεις αγκαλιά και δεν σε μέλλει τίποτα, δεν θες τίποτα άλλο.”
Μου απάντησε.
Κι έτσι κι εγώ, δίχως στιγμή να το σκεφτώ, πήρα εσένα!
Γιατί, εσένα αγαπώ και μόνο εσύ μου δίνεις ευτυχία όταν σε βλέπω.
Γιατί, αν τύχει και σε χάσω, είμαι χαμένος.
Γιατί, μόνο για σένα σπαρταράει η ψυχή μου, όταν σε σκέφτομαι. Και σαν σε παίρνω αγκαλιά, τίποτα δεν με μέλλει, δεν θέλω τίποτα άλλο.
Πήρα εσένα!
Κι ας βρέξει, είπα, όσο θέλει τώρα ο Θεός, ας ρίξει τα τουλούμια του.
Το πιο πολύτιμο του κόσμου, εδώ το έχω, στην κιβωτό μου!
* Αφιερωμένο, στα πιο πολύτιμα του κόσμου του δικού μου, στους δυο γιους μου!