Γράφει η Ειρήνη Αγγελίδη.
Καθόταν στο μπαλκόνι και μετρούσε τα αστέρια. Απαλή μουσική στο ράδιο, λευκό κρασί για παρέα και αμέτρητες σκέψεις. Κάθε αστέρι ήταν και ένας άνθρωπος που είχε περάσει από τη ζωή της. Πόσοι πέρασαν, πόσοι λίγοι έμειναν, πόσοι πολλοί χάθηκαν. Προσπάθησε να γράψει τους λόγους σε ένα χαρτί.
“Δεν υπήρχε χρόνος.”
Στάθηκε στον πρώτο αυτό λόγο σκεπτόμενη αν ήταν πραγματικός. Σκέφτηκε πόσες φορές είχε ακούσει την έκφραση “δεν έχω χρόνο”. Έσβησε την λέξη “χρόνος”. Έγραψε “θέληση”.
“Δεν υπήρχε θέληση.”
Δεν είχε ζητήσει ποτέ χρόνο από κάποιον. Ίσως γιατί ήξερε πως αυτός που πραγματικά ήθελε, θα έφτιαχνε και ας μην είχε. Κοίταξε το φεγγάρι. Τα αστέρια είναι πάντα εκεί για το φεγγάρι. Αυτό είχε ζητήσει. Ήθελε οι άνθρωποι να μένουν για πάντα.
“Τα αστέρια είναι πάντα εκεί. Μπορεί όταν χαλάει ο καιρός να κρύβονται από τα σύννεφα αλλά είναι ακόμα εκεί”.
Έσκισε το χαρτί και το πέταξε.
Ο μόνος λόγος που οι άνθρωποι χάθηκαν και δεν έλαμψαν ποτέ ξανά ήταν η θέληση. Γιατί αν θέλεις κάτι πραγματικά, δεν σε σταματάει τίποτα. Τίποτα. Αρκεί να το θες.