Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Έμεινα πολύ σε αυτή τη σχέση. Παραπάνω απ’ όσο άντεχα. Περίμενα ότι θα άλλαζες. Ότι η αγάπη σου για μένα θα σε έκανε να μου φέρεσαι καλύτερα. Όμως όχι. Δεν άλλαξε τίποτα γιατί δεν υπήρχε αγάπη.
Κανένας σεβασμός, καμία αξιοπρέπεια δε σε σταματούσε στο να μου μιλάς άσχημα και να με απατάς.
Πως είναι δυνατόν να πίστευα ότι θα άλλαζες.
Με τύφλωσε ο έρωτας. Σε ήθελα τόσο πολύ που για να καθησυχάσω τον εαυτό μου έβρισκα δικαιολογίες για όλα αυτά που μας χώριζαν. Για όλα έβρισκα δικαιολογίες κι ύστερα έριχνα το φταίξιμο σε μένα.
Κι όταν έμαθα ότι με απάτησες πάλι σε μένα έριξα το φταίξιμο και έφυγα από αυτή τη τοξική σχέση χωρίς να ρίξω ούτε ματιά πίσω μου.
Τώρα πλέον βλέπω τα πράγματα πιο καθαρά. Ο χρόνος μου έδειξε ένα πιο ξάστερο τοπίο, γιατί ήταν θολή η εικόνα της σχέσης μας καθώς τη θυμάμαι κοιτώντας την από απόσταση πια.
Δεν έφταιγα εγώ σε τίποτα. Δεν είναι αιτιολογία αυτό που λένε ότι σε ένα χωρισμό πάντα φταίνε και οι δύο. Όχι δε φταίνε πάντα και οι δύο.
Ξέρω τι σου πρόσφερα και τι δε μου πρόσφερες. Ξέρω τι ήσουν για μένα και τι δεν ήμουν για σένα. Ξέρω τι ένιωσα για σένα και τι δεν ένιωσες για μένα τελικά.
Μόνο εγώ ένιωθα. Μόνο εγώ κρατούσα ζωντανή αυτή την ετοιμοθάνατη σχέση. Εγώ παρούσα σε όλα. Εσύ απόν από όλα.
Έφταιξα που σε αγάπησα. Φταις που δε με αγάπησες. Αυτό είναι όλο. Εκεί βρίσκονται όλες οι απαντήσεις των πράξεων σου. Στο ότι τελικά δε με αγάπησες ποτέ.