Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη
Διανύοντας επιτυχώς την τέταρτη δεκαετία της ζωής μου κάθομαι πλέον και κάνω έναν απολογισμό. Όχι ζωής, προς Θεού! Για κάτι τέτοιο λογίζω μικρό τον εαυτό μου ακόμη. Έναν απολογισμό και μία καταμέτρηση των στιγμών και των αναμνήσεων μου. Όλα εκείνα που με σημάδεψαν, ευχάριστα ή δυσάρεστα και με έκαναν αυτό το οποίο είμαι σήμερα. Όλα όσα με οδήγησαν στις αποφάσεις που πήρα και στο τώρα μου.
Και ξέρεις που καταλήγω; Στο ότι μου λείπουν πολλά! Όχι, δεν εννοώ ότι θα άλλαζα κάτι προκειμένου να ξαναγίνω είκοσι χρονών και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να ξαναγύριζα στο χτες και στο τότε. Απλά, είναι φορές που μου λείπει ο έρωτας. Ναι, ο έρωτας αυτός όπως τον βίωνα τότε που όλα μες στο κεφάλι μου ήταν υπέρογκα, τεράστια και απόλυτα. Που μία ερωτική απογοήτευση για εμένα σήμαινε όχι απλά το τέλος μίας σχέσης αλλά του κόσμου (μου) ολάκερου. Που ο πόνος αυτής της απώλειας έμοιαζε πιο μεγάλος και από τον ίδιο τον θάνατο.
Θα μου πεις κι ο χωρισμός, ως λέγεται, ένας μικρός θάνατος είναι. Δεν θα διαφωνήσω, αλλά θα σου υπενθυμίσω ότι όταν χωρίζεις στα είκοσι καλώς ή κακώς όσο και να πονέσεις, θα την βρεις την άκρη σου και τη δύναμή σου να σηκωθείς ξανά. Κι όσο κι αν πενθήσεις θα ξαναερωτευτείς και θα ξανακυλήσεις στον έρωτα. Έτσι γίνεται. Όσο απόλυτα κι αν αγαπάς, όσο κι αν βλέπεις στο χαμένο σου έτερον ήμισυ το μισό σου πορτοκάλι, κάποια στιγμή θα την βρεις την άκρη σου και την αντικατάσταση. Εξ ου και το γνωστόν «Έχει κι αλλού πορτοκαλιές…».
Ωστόσο, εγώ θα σου μιλήσω για ένα συναίσθημα διαφορετικό που βιώνω πλέον. Ένα συναίσθημα που δεν σε πνίγει αλλά βουτάς και κολυμπάς μέσα του και κάνει τα κύματα της μνήμης σου να σβήνουν στην άμμο του μυαλού σου ότι άσχημο έχει χαρακτεί πάνω του. Θα σου μιλήσω για την νοσταλγία του έρωτα. Ενός έρωτα που δεν έχει μορφή, πρόσωπο και σώμα. Αλλά είναι ο ίδιος ένα συναίσθημα και μια ουσία. Είναι όλα όσα πεθύμησες και όλα όσα έζησες τα ήσυχα βράδια σου. Όχι τα έντονα εκείνα που έπνιξες στο ποτό αλλά τα βράδια εκείνα που κοίταζες το φεγγάρι καπνίζοντας το τελευταίο σου τσιγάρο της ημέρας.
Τότε που η επιθυμία και ο εγωισμός σου κοντραριζόντουσαν μεταξύ τους και, συνήθως, κέρδιζε η πρώτη γιατί ποτέ τα άπληστα μάτια σου δεν χόρταιναν να βλέπουν τον άλλον. Τότε που ο έρωτας ήταν κάτι σα ναρκωτικό, δόση και εξάρτηση, τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Αυτά νοσταλγώ εγώ. Όλα όσα νόμιζα ότι συνέβαιναν γύρω μου αλλά εν τέλει συνέβαιναν μονάχα στο κεφάλι μου. Τον έρωτα όπως νόμιζα ότι έπρεπε να ήταν κι όχι ως εν τέλει συνειδητοποίησα πως είναι. Τον έρωτα, που πλέον τον έντυσα με το ένδυμα της αγάπης γιατί γυμνός έτσι όπως ήταν με τρόμαζε. Αυτά μου λείπουν πλέον, ο γυμνός, απόλυτος έρωτας.
Για αυτό σου λέω. Νοσταλγός του έρωτα κατέληξα να είμαι κι όχι τόσο του ροκ εντ ρολ. Κι ας με ακούς να τραγουδάω συχνά το γνωστό, αγαπημένο μου, άσμα. Για εμένα, πλέον το ξέρεις, έχει άλλη σημασία.