Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή.
Η ζωή μας είναι γεμάτη συναισθήματα. Χαρά, ενθουσιασμός, ευτυχία, αγάπη, λύπη, πόνος, απελπισία, ανακούφιση. Εναλλάσσονται στην καθημερινότητά μας χωρίς να μπορούμε πάντα να τα επιλέξουμε ή να τα περιορίσουμε, μιας και προκαλούνται από διάφορους παράγοντες που συχνά δε μπορούμε να ελέγξουμε και καθορίζουν την ψυχολογική μας κατάσταση.
Τι ρόλο παίζουν όμως πραγματικά στη ζωή μας; Είναι η δύναμη ή η αδυναμία μας; Η απάντηση δεν είναι τόσο απλή.
Κάθε συναίσθημα έχει το ρόλο του, όμως όλα είναι εξίσου σημαντικά για την ψυχοσύνθεσή μας και ο τρόπος που τα αποδεχόμαστε και τα διαχειριζόμαστε καθορίζει τόσο τον ίδιο μας τον εαυτό όσο και τις σχέσεις μας με τους άλλους.
Όταν είμαστε χαρούμενοι, θέλουμε να το εξωτερικεύσουμε και να το μοιραστούμε με τους γύρω μας. Η χαρά, η ευτυχία, η αγάπη και ο ενθουσιασμός είναι συναισθήματα που γίνονται εύκολα αποδεκτά, γιατί μας γεμίζουν με θετική ενέργεια και μας βοηθούν να νιώθουμε δυνατοί.
Αντίθετα όταν είμαστε λυπημένοι και απογοητευμένοι συχνά καταφεύγουμε στην απομόνωση. Αυτό δεν είναι κακό, αρκεί να γίνεται μόνο για να δώσουμε χώρο και χρόνο στον εαυτό μας να συνειδητοποιήσει την κατάσταση πριν εκφραστεί και να σχεδιάσει το επόμενο βήμα κι όχι για να βουλιάξουμε στη θλίψη.
Η έκφραση λύπης συχνά θεωρείται δείγμα αδυναμίας ή ανασφάλειας, παραίτησης ή ανικανότητας του ατόμου να αντιμετωπίσει ένα δυσάρεστο γεγονός. Αυτό μας οδηγεί στο να κρυβόμαστε και να καταπιεζόμαστε. Εξάλλου πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει φράσεις όπως “Μην κλαις, μην κάνεις έτσι, μη δίνεις σημασία”. Κι όμως το κλάμα δεν είναι αδυναμία. Είναι ξέσπασμα, είναι ανακούφιση, είναι αυτό που χρειαζόμαστε για να διώξουμε τον πόνο που μας κατατρώει και να πάμε παρακάτω. Είναι δύναμη. Και οι άνθρωποι που δε διστάζουν να εξωτερικεύσουν τη λύπη τους είναι πιο δυνατοί από εκείνους που την κρύβουν ή δεν την αποδέχονται.
Τα συναισθήματά μας δεν πρέπει να τα φοβόμαστε ούτε να τα αφήνουμε να καθορίζουν τη συμπεριφορά και τη ζωή μας. Πρέπει να τα αποδεχόμαστε, να τα αξιολογούμε και να τα διαχειριζόμαστε. Δεν είναι εύκολη διαδικασία. Απαιτεί μεγάλη προσπάθεια και ειλικρίνεια πρώτα απ’ όλα στον ίδιο μας τον εαυτό. Αν όμως τα καταφέρουμε θα νιώσουμε πολύ πιο δυνατοί.
Γιατί τα ίδια τα συναισθήματα δεν είναι από μόνα τους αδυναμία ή δύναμη. Αδυναμία είναι να μη μπορούμε να τα αποδεχθούμε και να τα εκφράσουμε, να μην έχουμε αυτοέλεγχο και αυτοσυγκράτηση και να παρασυρόμαστε σε ακραίες συμπεριφορές. Αντιθέτως το να μπορούμε να κατανοήσουμε τα συναισθήματά μας, να τα εξωτερικεύσουμε και να τα μοιραστούμε με τους άλλους είναι δύναμη, ίσως η μεγαλύτερη δύναμή μας.
LoveLetters