Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Σε συνάντησα μετά από καιρό.
Μια ματιά σου κι ήταν αρκετή για να θυμηθώ όλη την κακία, όλη τη μοχθηρία, όλο το δηλητήριο μαζεμένο στη μικρούλα σου ψυχή.
Σε άκουσα, να μιλάς για τη νηστεία που κάνεις εδώ και μέρες. Για τις προσευχές που λες το πρωί όταν ξυπνάς.
Σε άκουσα, να μιλάς για το πόσο σου λείπει η εκκλησία αυτές τις μέρες.
Σε εσένα..
Που κάθε λέξη σου στάζει δηλητήριο. Που δεν γνώρισες ποτέ σου την αγάπη, την συγχώρεση, την αγκαλιά, την μεταμέλεια, την φροντίδα.
Νηστεύεις το κρέας, αλλά δεν νηστεύεις από τις σκέψεις σου, από τη ζήλια σου, από την μοχθηρία σου.
Νηστεύεις 40 μέρες από φαγητό, μα δεν νηστεύεις ούτε μια ώρα της ζωής σου, από την μαυρίλα που κουβαλάς.
Νηστεύεις στο σώμα σου για να μην ασχοληθείς με την ψυχή σου.
Νηστεύεις στο σώμα σου για να μην κοιτάξεις τη σαπίλα που κουβαλάς κάθε μέρα, με τόνους λέξεων, κουτσομπολιών, σχολίων..
Ναι, καλά κάνεις και νηστεύεις στο σώμα σου. Γιατί αν κοιτάξεις την ψυχή σου, θα τρομάξεις..