Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Για ποια μου λες; Σε ποια αναφέρεσαι εσύ που διστάζεις να τα δείξεις; Για ποια μου μιλάς με ανασφάλεια και υπεκφυγές; Για τα συναισθήματα γίνεται όλη η δουλειά; Γι’ αυτά κοντοστέκεσαι και φοβάσαι να τα νοιώσεις; Γι’ αυτά ορθώνεις τοίχους και κρατάς αποστάσεις; Γι’ αυτά φοβάσαι να αγκαλιάσεις, να φιλήσεις και να αφεθείς;
Γι’ αυτά αφουγκράζεσαι πρώτα τους άλλους και ύστερα ανοίγεις τα χαρτιά σου; Γι’ αυτά κλείνεσαι στον εαυτό σου και τον αφήνεις μόνο του σε μίαν άκρη του γκρεμού, επειδή τρέμεις στην ιδέα μη γίνει η στραβή και πληγωθείς; Μη σπάσεις, φθαρείς και πονέσεις;
Τα συναισθήματα καλέ μου, υπάρχουν για να μας κρατάν ζωντανούς. Υπάρχουν για να θεριεύουν, πότε να γαληνεύουν τη ψυχή μας και πότε να ορμούν σα χείμαρρος και να σκίζουν τα νερά σε φουρτουνιασμένες θάλασσες.
Τα συναισθήματα υπάρχουν για να δένουν στα λιμάνια και τα πιο μεγάλα πλοία. Υπάρχουν για να γίνονται πελώρια βουνά να ακουμπήσεις και γέφυρες για να σμίγουν και τους πιο δύσκολους ανθρώπους, να τους φέρνουν κοντά, να τους ενώνουν και να τους πολλαπλασιάζουν.
Τα συναισθήματα είναι βράχια ακλόνητα που δοκιμάζονται σα τις συμπληγάδες πέτρες που άλλοτε ανοίγουν χώρο να περάσεις και άλλοτε κρύβουν μέσα τους παγίδες αναλόγως το καιρό. Γιατρεύουν όμως και πληγές.
Πληγές που αιμορραγούν και λέξεις που τις παίρνει ο άνεμος και χάνονται. Η σύμπτυξή τους με τα λόγια όμως υψώνουν τοίχους απροσπέλαστους, που δε περνά από πάνω τους κανείς.
Αν τα αφήσεις ελεύθερα δυναμώνουν, χτίζονται και αναπλάθονται σα σμιλεμένα κομμάτια από την ίδια σου ζωή. Θέλουν προσοχή, τόλμη, θάρρος και αλήθεια. Να τα προσέχεις, να τα μετράς και να τα υπολογίζεις χαρίζοντάς τα σε αυτούς που τα αξίζουν.
Σε αυτούς που βάζουν πλάτη, θέληση και πείσμα να τα αποκτήσουν. Κυρίως, σε αυτούς γιατί ξέρουν να τα εκτιμούν, να τα μοιράζουν και να τα απλώνουν εκεί που ανήκουν, πίσω ξανά στο παραλήπτη.