Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου.
Και τι είναι νομίζεις η αγάπη να θαρρείς πως μπορείς να την μετράς, να την ζυγίζεις, να την υπολογίζεις με το μέτρο; Τι είναι νομίζεις η αγάπη να θαρρείς ότι μπορείς να την σβήνεις και να την διαγράφεις κατά βούληση;
Κομμάτι της καρδιάς σου χαρίζεις όταν αγαπάς. Το αγγίζεις απαλά, προσεχτικά και το χαρίζεις με τρεμάμενα χέρια. Κομμάτι που κόβεις από σένα τον ίδιο, για να το κάνεις δώρο σ’εκείνον που την κάνει να χτυπάει δυνατά. Για όσο..
Υπάρχει θαρρείς “ξε-αγαπώ”; Μπορείς να σβήσεις μονοκοντυλιά όσα χάρισες; Κι αν στο πονέσουν; Κι αν στο διαλύσουν; Κι αν στο καταστρέψουν; Κι αν στο πάρουν μακριά; Μπορείς να το πάρεις πίσω; Χαλάλι λες και πας παρακάτω. Χαλάλι και προχωράς. Λειψός, μισός, πονεμένος, λαβωμένος, αλλά προχωράς.
Και κάποια στιγμή, ο χρόνος απαλύνει την πληγή, ξεθωριάζει τις μνήμες κι αφήνει το παρελθόν στη λήθη. Ξεχνάς, αλλά το κομμάτι που χάρισες δεν μπορείς να το πάρεις πίσω, όσο κι αν πονέσεις, όσο κι αν θυμώσεις, όσο κι αν κλάψεις. Όσο κι αν μετανιώνεις για όσα έκανες, ό,τι έγινε, δεν ξεγίνεται. Μα ο ήλιος συνεχίζει ν’ανατέλλει, η γη συνεχίζει να γυρίζει, and life goes on..